پس از حمله اسرائیل به ایران، تصور اولیه بسیاری از کارشناسان این بود که رفت و برگشت آتش تمام شده، چون وزیر دفاع عدم ورود هواپیما‌های اسرائیلی به آسمان ایران را تأیید کرد. تحلیل من سه بخش دارد. اول اینکه به مرور هزینه عملیات اسرائیل مشخص شد. وقتی حمله انجام شد از عدم موفقیت اسرائیل در عملیات نظامی صحبت می‌شد، ولی تند شدن یکباره مواضع ایران نشان می‌دهد خسارات حمله اسرائیل از آنچه ایران را به عدم پاسخ‌گویی متقاعد می‌کرد، فراتر رفته است. احتمالا میزان خسارات در حدی است که ایران نمی‌تواند پاسخ‌گو نباشد. تحلیل دوم این است که بی رحمی اسرائیل در حمله به جنوب لبنان و بی دفاع بودن حزب الله، ایران را وادار به پاسخ‌گویی کرده است. حزب الله متحد ایران است و جنوب لبنان نقطه‌ای کانونی و ژئوپولتیک برای ایران محسوب می‌شود. ایران می‌خواهد تلنگری به اسرائیل بزند، زیرا خساراتی که اسرائیل به جنوب لبنان وارد کرده، خسارت به منافع ملی ایران است. نکته آخر این است که بخش عمده این عملیات از عراق انجام گرفته، از این نظر ایران می‌خواهد با پاسخ‌گویی از مسیر عراق گوشمالی به اسرائیل بدهد. مشخص نیست چنین حمله‌ای چه شکل و ابعادی خواهد داشت، زیرا حمله به ایران از مسیر عراق و بدون هماهنگی با این کشور، پرستیز دولت عراق را زیر سؤال برد و آن‌ها هم در این خصوص مدعی هستند. موضع گیری جدید ایران در قبال حملات اسرائیل نشان می‌دهد حمله بعدی ایران به اسرائیل قطعی است. تهدیدات اسرائیل در روز‌های بعد از حمله بیشتر جنبه تبلیغاتی داشت و برای ملتهب نگه داشتن فضای سیاسی و اجتماعی ایران بود. اسرائیل هم زمان با تنش نظامی جنگ روانی را دنبال می‌کند و قصد دارد فضای اقتصاد از این تهدیدات آسیب پذیر شود. صحبت‌های علی اکبر صالحی (اگر ما با اسرائیل کاری نداشته باشیم، او هم با ما کاری نخواهد داشت، ساده اندیشی است)، علی لاریجانی (دفاع از امنیت ملی در خارج از مرز‌ها نشان دهنده ضعف نیست و گویای قدرت است) و کمال خرازی (پاسخ به رژیم صیهونیستی قطعی است و اگر ایران با خطر موجودیتی روبرو شود، دکترین نظامی خود را تغییر خواهد داد)، نشان دهنده قطعی بودن پاسخ متقابل است.