با وجود توانمندی نسبتا مناسب و پیشرو جمهوری اسلامی ایران در دو حوزه موشکی و پهپادی، متاسفانه کشور دارای نقاط ضعف قابل اصلاح چندی در مباحث توانمندی هوایی (احتمالا با وارد شدن سوخو ۳۵ روسی یا جی ۲۰ چینی، قصد کور کردن این نقطه ضعف وجود دارد)، سامانه‌های پدافندی و سامانه‌های راداری است. تحولات شدید فناوری در میدان نبرد، از جنگ الکترونیک گرفته تا حضور پهپاد‌های کوچک، باعث شده تا نگاه به حوزه نظامی، نگاهی پویا با ضرورت تحول آفرینی‌های مستمر گردیده و نگاه ایستا به معنای نابودی توان دفاعی، قلمداد گردد. در رزمایش پیامبر اعظم ۱۹، بخشی از توانمندی‌های جدید دفاعی و تهاجمی کشور از آشیانه‌های بتنی سامانه سوم خرداد تا عملیات همزمان دزفول و سامانه و سپر موشکی ۹ دی، در میدان عرضه گردید. از آنجا که در درگیری‌ها همواره فعالیت توپخانه دشمن بر انهدام سامانه‌های پدافندی متمرکز می‌شود و هم توپخانه و هم نیروی هوایی دشمن عملیات سرکوب پدافند را در دستور کار قرار می‌دهند. این مسله در مدیریت صحنه نبرد رزمایش پیامبر اعظم لحاظ شده و آشیانه‌های بتنی مخصوص استقرار سامانه پدافندی سوم خرداد رونمایی شد. سامانه نهم دی سپاه ، با هدف قرار دادت مجموعه اهداف قدرت خود را در حفظ آسمان به نمایش گذاشت؛ این سامانه تخصصا برای پهپاد‌های انتحاری، موشک‌های کروز و اهداف کم سرعت پرتابی ساخته شده است. بُرد سامانه پدافندی ۹ دی بین ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر و ارتفاع هدف قابل درگیری این سامانه کاملاً ایرانی ۱۰ کیلومتر بوده و از ترکیب موشک‌های جدید و پیشرفته ۹ دی تجهیز شده است.