با وجود آنکه در سال ۱۳۹۷ ادعا شده بود که همه بودجه ۶.۲ میلیارد دلاری طرح ۲۸ مخزن نفتی مناطق نفت‌خیز جنوب (از مصوبات سال ۱۳۹۷ شورای اقتصاد در ارتباط با طرح نگهداشت و افزایش تولید از مخازن در حال بهره‌برداری موسوم به طرح ۲۸ مخزن) از بازار سرمایه کشور جذب شده است به طوری که ۸۰ درصد آن از طریق SPV و ۲۰ درصد توسط پیمانکار طرح تامین خواهد شد. اما دقیقا شش سال بعد خبر می‌رسد که فقط ۳ مخزن از ۲۸ پـروژه نفتی در عمل اجرایی شده اند. این طرح پر سرو صدا که به علت عدم پیشرفت، برهم زدن نظم و ساختار سازمانی، بی‌تجربگی اکثر متولیان طرح و از همه مهم‌تر متوقف نمودن روال جاری عملیات نگهداشت و افزایش تولید که افت توان تولید را بدنبال داشته در حال حاضر، منتقدانی جدی دارد. این درحالی است که قرار بود تمامی ۲۸ بسته اجرایی آن ۲ ساله (۱۳۹۹) به اتمام رسیده و ظرفیت تولید مناطق نفت‌خیز جنوب را بیش از ۳۷۰ هزار بشکه در روز افزایش دهد. لازم به توضیح است که عدم حصول نتیجه ۶ بسته قرادادی که عملیات اجرایی آن در سال ۹۷ آغاز شده بود، وزیر نفت وقت (رنگنه) را واداشت که طی جلسه‌ای با حضور منصوریان و کرباسیان، زبیدی، ختلان، دهقان و فاطمی اقدام به اصلاح چارچوب قرارداد‌های EPC/EPD می‌نماید. شرط آورد سرمایه توسط پیمانکار حذف می‌شود، پیش‌پرداخت به پیمانکار افزایش می‌یابد، پرداخت از Milestone به Progressive تغییر یافته و شرکت‌ها موظف می‌شوند صورت وضعیت پیمانکار را ظرف یک هفته تعیین تکلیف نموده و جهت پرداخت به شرکت ملی نفت ایران ارسال نمایند. سوال اینجاست که اگر در جای دیگری از دنیا بود، وزیر نفت یا رئیس شرکت ملی نفت استیضا یا برکنار نمی‌شد؟