جماعتی کم تحلیل و در بهترین شرایط متعصب و شاید دلواپس، تصور می کنند که با شیون و هیاهو انهم در کف خیابان باید اقدام به جهت دهی روندهای سیاستگذاری و دیپلماسی نمود. غافل از اینکه،جهت دهی به این حوزه ها در سطوح بالاتر از دولت یعنی در سطح حاکمیتی ، صورت می پذیرد. به اسم دلسوزی ، باعث اختلال و فشار می شوند و در برخی موارد ، بشکل غیرمستقیم بازیچه دست بازیگران پشت پرده هستند. کشورداری مگر با حرف و رگ گردن و جنجال اجرایی می شود که این جماعت قصد آن دارند؟تدبیر و تعقل و ایمان در کنار شجاعت و مهارت، کمترین شاخصه های اداره این امور است. در همین رابطه فیاض زاهد و محمد مهاجری در یادداشتی مشترک تحلیل کردند که تندروها دوست داشتند موضع رهبری درباره مذاکره، چیز دیگری باشد . قابل پیش‌بینی بود که رهبر معظم انقلاب درباره تعامل ایران و غرب در یک سخنرانی، راهبرد نظام را شفاف کنند. دلواپسان و تندرو‌های داخلی - به مثابه عمّال کاسبان تحریم - امیدوار بودند که ایشان به گونه‌ای سخن بگویند که موضع آن‌ها تقویت شود، اما بیان زیرکانه رهبری که از یک طرف به لزوم هوشیاری در برابر خصومت و خباثت امریکا می‌پرداخت و از جانب دیگر به‌کار‌گیری لفظ "معامله" که به وضوح راهگشا بود، آب سردی بر پیکر افراطیون به حساب می‌آید.