چند روز پیش بود که رهبر انقلاب، مجددا در دیدارهای خود درخصوص مذاکره با آمریکا هشدار داد. هشداری که جای دارد اندکی بیشتر از پشت پرده های آن صحبت شود و برخی سوبرداشت ها در افکار عمومی درباره از دست رفتن فرصت ها ، اصلاح گردد. در درخواست مذاکرات اخیر،آمریکا صراحتا سه برداشت را به افکار القا می کند( ایران ضعیف شده است. یا مذاکره می کنند و یا وادرشان می کنیم که وارد مذاکره شوند) و ضمن تهیه سند تشدید سختگیری ها بر ایران، درخواست دوستی و مذاکره می دهد؟ باید پرسید که معنای این تناقضات بجز ، نیت شوم پیدا کردن رخنه جهت ورود و تصرف سنگر به سنگر ،چه می تواند باشد؟ چرا تجارب تاریخی قبلی ارتباطات ایران-آمریکا در بعد از انقلاب، تجارب قابل اتکایی نبوده است؟ چند کشور را می توان سراغ داشت که بعد از مقاومت به مذاکره تن داده و موفق شده باشند ؟ حال سوال متقابل دیگری نیز می تواند طرح گردد. آیا عدم پذیرش پیشنهاد مذاکره در معنای تداوم قطع ارتباطات است؟ خیر. مذاکره در هر شرایطی می تواند دنباله گیری شود، مشروط به اینکه حسن ظن قابل ادراک و رعایت چارچوب ها در روابط فی مابین ، قابل فهم باشد. یادمان نرود که نیت آمریکا ، ترساندن و تهییج کردن منجر به تسلیم کردن ایران و فتح بدون هزینه است. همچنین قابل تاکید است که موفقیت در برابر آمریکا و ارتقا خوداتکایی و توانمندی داخلی، بدون مقابله جدی با فساد و اراده قاطع به فسادستیزی ، امکان پذیر نیست.