افزایش تعداد سالمندان مجهول الهویه که به دلایل مختلف هیچ اطلاعاتی از هویت خود نداشته و درگوشه و کنار شهر رها شده‌اند، پدیده اجتماعی «سالمندِ سرراهی» را به وجود آورده است؛ موضوعی که با روند افزایش جمعیت پیر، نگران کننده و چالش برانگیز است. افزایش مشکلات اقتصادی، نبود حمایت‌های اجتماعی و ناتوانی خانواده‌ها در نگهداری و پرداخت هزینه‌های مراکز نگهداری سالمندان، خواسته یا ناخواسته پدیده سالمند آزاری و در نتیجه سالمند سرراهی را دو چندان کرده است. احمد دلبری، مشاور عالی سازمان بهزیستی در امور سالمندان و رئیس انجمن علمی سالمندان ایران می‌گوید که ۳۰ درصد آسایشگاه‌ها را سالمندان مجهول‌الهویه شکل داده‌اند؛ سالمندان سرراهی ۴ هزار و ۸۰۰ نفرند و به جایی رسیده‌ایم که پدر و مادر‌ها را در بیمارستان و امامزاده صالح رها می‌کنند. این درحالی‌است که درحال‌حاضر، میانگین فرزندان خانواده‌ها، پنج نفر است و در آینده اینگونه نخواهد بود. با وضعیتی که در جامعه بازنشستگی کشور می‌بینم، بسیار نگرانم. آدم‌ها دیگر با چربی، فشار و دیابت نمی‌میرند، اما به ۸۰ سالگی می‌رسند و در وضعیتی قرار می‌گیرند که هرروز می‌گویند خدایا من را ببر. شیوا پروایی، دکترای جامعه‏‌شناسی دانشگاه تهران بیان می‌کند که من بازنشستگانی را دیده‌‏ام که در گرمخانه‏‌های تهران ساکن ‏اند و بی‏‌خانمان شده‌‏اند. افرادی را دیده‏‌ام که از شهرستان‏‌ها برای کار به تهران آمده‌‏اند و در گرمخانه‌‏ها زندگی می‌‏کنند.