حمل و نقل به خصوص حمل و نقل ریلی این روزها با مشکلات عدیده ای مواجه است اما به نظر می رسد، موضوع ناترازی ها به سایر بخش های کشور به ویژه حمل و نقل باز شده است. حال سوال این است که دلیل کمبود ناوگان ریلی چیست و آیا تحریم ها به این بخش نیز ضرر وارد کرده است؟ آیا کمبود ناوگان ناشی از حضور مدیرانی دو ریالی و گنده گویی ها و گنده آمدن های بعضی مدیران رانتی و پاره ای گشاد بازی ها، بوده است؟ چرا با وجود یک قرن فعالیت راه آهن در ایران و برخورداری از وسیع ترین شبکه ریلی خاورمیانه برای چندین دهه (که این رکورد نیز در حال شکسته شدن توسط کشورهای همسایه است) همچنان برای تامین بلیت ایام پیک سال با مشکل مواجه هستیم؟ این در حالیست که در اسناد بالادستی کشور از جمله برنامه هفتم توسعه، دولت به سهم ۳۰ درصدی راه‌آهن از انتقال مسافران مکلف شده که با روند مذکور بعید است به این هدف جامه عمل پوشانده شود.حال به نظر می رسد اختصاص ۵۰۰ میلیون دلار برای نوسازی ناوگان ریلی کشور که گفته می شود از محل تهاتر نفت برای خرید قطعات و تعمیرات و نوسازی ناوگان ریلی کشور اختصاص خواهد یافت یکی از اولویت های دولت چهاردهم باید باشد. هر چند باید دید آیا ۵۰۰ میلیون دلاری که قرار بود برای خرید ۵۰ لکوموتیو باری راه‌آهن توسط بخش خصوصی انجام شود و واگذار شود انجام شده است یا خیر؟