یکی از ایرادات عملکردی روسای جمهور در جمهوری اسلامی ایران این است که فاقد نظام پشتیبان تصمیم بوده و خدم و حشم تعریف شده (نظیر مشاوران، دستیاران، دبیرخانه‌ها و غیره) فاقد کارامدی جهت اثرگذاری بر نظام‌های برنامه ریزی، نظارت و راهبری، سیاستگذاری و ... است. در چنین وضعیتی روسای جمهور بجای مطالبه گری از دستگاه‌ها و پاسخگو کردن آن‌ها، بیشتر به بازدید می‌روند و به انبوهی از غلوها، بلوف ها، ایده ال‌ها، برنامه‌های تاریخ گذشته، نظرات فردی و ... گوش داده و بشکل ساده گونه‌ای سرشان کلاه می‌رود. چرا نباید آقای پزشکیان از مهندس عبدالکریم حسین‌زاده بپرسد که الگوی/ الگو‌های مصوب مجموعه شما برای توسعه روستایی چیست؟ تعامل این الگو‌ها با سایر الگو‌های توسعه بخشی و موضوعی (اقتصادی، اجتماعی، کشاورزی و.) به چه صورتی است؟ تعامل الگوی شما با الگوی توسعه ملی به چه شکلی می‌باشد؟ وظایف شما در برنامه توسعه هفتم چیست و چالش‌های کار کدامند؟ سه برنامه اصلی و محوری معاونت کدام است؟ و غیره. آقای پزشکیان عزیز، جناب دکتر گرامی، شربت خوردن و میوه پوست کندن و گل گفتن و گل شنفتن، نشد مدیریت و راهبری کلان کشور. شخص آقای مهندس عبدالکریم حسین‌زاده را به مناظره تلویزیونی یا دانشگاهی دعوت می‌کنیم. جناب مهندس، شما از اول هم نباید این پست را می‌پذیرفتی، وقتی که می‌دانستی صلاحیت کافی در این خصوص نداری و صد‌ها فرد توانمندتر از شما برای تصدی این پست وجود داشتند. خدمت آقای دکتر عارف هم باید گلایه کرد و گفت که مگر ما به شخص شما و به دست شما رزومه تخصصی پیشنهادی برای تصدی این پست ندادیم؟ اگر منکر می‌شوید بسم الله بگویید که خلاف گفته ایم.