رسانه آمریکایی «نشنال اینترست» در مطلبی به بررسی اثربخشی سامانه‌های پدافند هوایی ایران دربرابر نیروی هوایی اسرائیل پرداخت. رژیم اسرائیل پس از آن مدعی شد که چند سامانه پدافندی روسی S-۳۰۰ در ایران را منهدم کرده ، بیان داشت که برتری نظامی خود در برابر ایران را به نمایش گذاشته است. سوالی که بعد از این ادعا در اذهان عمومی مطرح شد این بود که اگر حمله اکتبر آن‌قدر موفقیت‌آمیز بود، چرا اسرائیل خود ابتکار عمل را در دست نگرفت؟ چرا فقط چند سامانه S-۳۰۰ را هدف قرار داد و سپس بازگشت؟با توجه به اینکه اسرائیل از پیشرفته‌ترین جنگنده خود یعنی F-۳۵I استفاده کرد و باز هم عقب‌نشینی کرد، احتمالاً برخی سامانه‌های پدافندی ایران آن‌قدر تهدیدآمیز بودند که ادامه حمله با ریسک بالای نابودی جنگنده‌ها همراه می‌بود.یکی از این سامانه‌ها، سامانه پدافند هوایی بومی ایران یعنی «باور-۳۷۳» است که تهران آن را معادل S-۴۰۰ روسی می‌داند و به‌عنوان «قاتل F-۳۵"» از آن یاد می‌کند.این سامانه طراحی شده تا اهداف متنوعی، چون جنگنده، پهپاد، موشک کروز و بالستیک را کشف، رهگیری و منهدم کند.این سامانه متحرک دوربرد شامل اجزایی نظیر سکوی پرتاب (TEL)، رادار آرایه فازی S-band مراج-۴، و موشک‌های دو مرحله‌ای سوخت جامد صیاد-۴۸ است. به گفته منابع، رادار این سامانه می‌تواند اهداف را در فاصله بیش از ۴۵۰ کیلومتری کشف کرده، آنها را در ۴۰۰ کیلومتری رهگیری کرده و در فاصله بیش از ۳۰۰ کیلومتری منهدم کند؛ با سقف پروازی حدود ۳۲ کیلومتر. گفته می‌شود باور-۳۷۳ توانایی ردیابی همزمان ۲۰۰ هدف و درگیری با ۶ هدف به‌وسیله ۱۲ موشک را دارد.