در قرآن با انواع سوگندها مواجه هستیم. برخی از این سوگندها برای نشان دادن اهمیت یک چیز است ( نظیر سوگند به جایگاه ستارگان، سوگند به حالات شب و روز، سوگند به ماه و خورشید، سوگند به جایگاه ها و مکان های خاصی از زمین و ...). اما یکسری از سوگندها ، سوگندهایی است که خدا به اسما و صفات خودش می خورد و یا بدون اسم و صفت تاکیدی خاص، صرفا از عبارت سوگند می خورم، استفاده می کند. این نوع سوگندها برای مخاطب ایجاد شبهه نموده و این سوال پیش می آید که خداوند چه نیازی به سوگند خوردن دارد؟ در یک نتیجه گیری کلی می توان گفت که : سوگندهایی كه خداوند متعال در قرآن كریم یاد فرموده، دارای دو پیام و یك نتیجه هستند : پیام اول: توجه به موضوعی است كه درباره آن قسم یاد شده تا شنوندگاه با پی بردن به عظمت موضوع، در مفاد آن بیشتر دقت كنند. پیام دوم: توجه به اهمیت چیزی است كه قسم به آن تعلق گرفته. خورشید، ماه، ستارگان، شب و روز، نفس انسان و كیفیت هدایت و اضلال و سایر چیزهایی كه قرآن به آنها قسم یاد كرده; اموری بسیار مهم و دارای نكات برجسته، تأمل برانگیز و دقیق هستند.حاصل و نتیجه این دو پیام، تحرك فكری انسان و تلاش برای علم و فهم بیشتر است.