رضا عطاران، در «اجل معلق» حضوری دارد که نه‌تنها میراث هنری‌اش را تهدید می‌کند، بلکه نوعی خودویرانگری هنری است. در این اثر، عطاران نه‌تنها نقش‌آفرینی درخوری ندارد، بلکه گویی آگاهانه در حال امضای وارونه‌ای بر کارنامه درخشان خود است. او که روزی با هوشمندی و ذکاوت، مرزهای طنز را جابه‌جا می‌کرد، اینک گروگان فیلمنامه‌ای بی‌جان و کارگردانی بی‌هویت شده است. بازگشت او در «اجل معلق»، نه بازگشت یک قهرمان، که عقب‌گردی تلخ و تأسف‌بار است؛ عقب‌گردی که برای مخاطبان وفادارش، چیزی جز حسرت و ناامیدی به همراه ندارد.در حوزه تصویر، «اجل معلق» همان‌قدر بی‌رمق و بی‌هویت است که در محتوا. دوربین بی‌هدف، میزانسن‌های تخت، طراحی صحنه و گریم بی‌ذوق؛ همه و همه گواهی است بر اینکه این پروژه، حتی به زحمت یک کار دانشجویی هم نمی‌ارزد. هیچ نشانی از درک بصری یا قاب‌بندی قابل‌تحسین در آن دیده نمی‌شود.