اوبر در سراسر جهان در بیش از ده‌هزار شهر فعالیت دارد، با حدود ۷.۸ میلیون راننده. حالا آمارهای کشور بیان می دارند که اسنپ و تپسی در فقط ۲۳۲ شهر، بیش از ۸ میلیون راننده دارند. بله، درست خواندید: بیش از هشت میلیون نفر، یعنی چیزی حدود یک‌دهم کل جمعیت کشور، «درآمدشان» را از جابه‌جایی دیگران تأمین می‌کنند. سؤالی ساده اما کوبنده: این عدد نشانه پیشرفت است یا اعتراف به آسیب دیدگی نظام اشتغال؟وقتی هر شهروندی به رانندگی در خیابان‌ها پناه می‌برد، این دیگر «اکوسیستم استارتاپی» نیست، این یعنی آسیب دیدگی در جامعه‌ای که ستون فقرات تولیدش شکسته، صنعتش تعطیل، کشاورزی‌اش خشکانده، و دانشگاه‌هایش درگیر مهاجرت نخبگان‌اند. در چنین شرایطی به جای افتخار، باید عذر خواست. این «آمار موفقیت» نیست، این فهرست اسامی قربانیان یک سیستم اقتصادی آسیب دیده است.در واقع، در غیاب سیاست رفاه، این پلتفرم‌ها نقش نان شب را ایفا می‌کنند.بیش از هشت میلیون نفر امروز رانندگی می‌کنند. فردا چه می‌شود؟ آیا قرار است نیمی از جمعیت کشور به اسنپ و تپسی ملحق شوند؟ آن وقت دیگر چه کسی بیمار را درمان می‌کند؟ چه کسی کارخانه می‌سازد؟ چه کسی شهر را مدیریت می‌کند؟ شما با افتخار می‌گویید: شش میلیون راننده اضافه کردیم. ما می‌پرسیم: چند میلیون آینده را از دست دادید؟اسنپ، تپسی، با تمام تلاش فناورانه‌شان، امروز به آیینه‌ای برای بی‌عدالتی ساختاری در ایران تبدیل شده‌اند. راننده‌محور بودن، نه به‌عنوان گزینه بلکه به‌عنوان اجبار . علاوه بر موضوع اشتغال ، باید هشدار امنیتی درباره علل اثرگذاری تغییر نرخ بنزین در ناآرامی های اجتماعی داد.