قدرت بدون نظارت ، بسترساز تدریجی ایجاد فساد بدلیل جهت دادن تدریجی و تامین منافع شخصی از راه دستکاری قانونی قواعد بازی اجتماعی است. امروزه بزرگ‌ترین تهدید برای دموکراسی، نه کودتایی نظامی، بلکه فرسایش از درون به دست سیاستمداران منتخب است. سیاستمدارانی که پس از کسب قدرت، با ظاهری قانونی و در پوشش اصلاحات، بازی را به نفع خود تغییر می‌دهند.آنها دادگاه‌ها را از چهره‌های مستقل خالی و با وفاداران خود پر می‌کنند، مرزهای حوزه‌های انتخابیه را برای تضمین پیروزی خود بازترسیم می‌کنند و رسانه‌های منتقد را به حاشیه می‌رانند. هدف نهایی، بازنویسی قواعد بازی تا جایی است که رقابت تقریبا ناممکن شود. مقایسه سرنوشت کشورهایی چون بریتانیا، لهستان و مجارستان نشان می‌دهد که در این نبرد، تنها سپر دفاعی، استحکام و استقلال نهادهای دموکراتیک است. فرسایش دموکراسی زمانی اتفاق می‌افتد که سیاستمداران کنترل کافی بر احزاب و سایر نهادها به دست می‌آورند تا نیروی بازدارنده آنها را خنثی کنند، آنها این نهادها را، دست‌کم برای مدتی، به شکلی صوری حفظ می‌کنند تا مخالفان را به بازی بر اساس قواعد موجود وادار سازند. برخلاف کودتاها که ناگهانی و آشکار هستند، این نوع فرسایش بسیار موذیانه‌تر است. سیاستمدارانی که دموکراسی را از درون تهی می‌کنند، اغلب این کار را در حالی انجام می‌دهند که ادعای نجات آن را دارند. اقداماتی که در نهایت به تضعیف نظارت‌ها و توازن‌ها می‌انجامند، اغلب در پوشش اصلاحات ضروری پنهان می‌شوند. خودکامگان بالقوه وانمود می‌کنند که به شیوه‌ای دموکراتیک عمل می‌کنند در حالی که از قدرت خود برای تغییر قوانین به نفع خود استفاده می‌کنند، تا جایی که سرانجام پیروزی برای مخالفانشان غیرممکن می‌شود.