قائم مقام راه آهن گفت: در سال ۱۳۸۹ ناوگان موجود حدود ۲۲۰۰ واگن بوده که امروز به حدود ۱۰۰۰ واگن رسیده است. در حالی که واگن مورد نیاز ما ۵ هزار دستگاه است . علت عقب ماندگی تاریخی ناوگان مسافری ریلی این است که بخش خصوصی به دلیل اقتصاد ضعیف و قیمت‌گذاری تکلیفی نتوانسته خود را در این بخش احیا کند و به سرمایه‌گذاری در این حوزه تشویق نشدند. البته در سال‌های گذشته تلاش‌های زیادی برای ترغیب سرمایه‌گذاری در این حوزه صورت گرفت و تسهیلاتی برای این حوزه پیش بینی شد، اما این اقدامات خیلی موثر نبود و در حد بازسازی واگن‌های سطح یک و دو قدیمی اقدام کردند و نتوانستند این عقب ماندگی را جبران کنند. در حال حاضر قیمت هر واگن مسافری با ظرفیت ۴۰ مسافر حدود ۶۰ میلیارد تومان است و هزینه هر قطار با ۱۰ واگن و لوکوموتیو حدود ۱۰۰۰ میلیارد تومان است بنابراین توسعه این ناوگان سرمایه‌گذاری بسیار بالایی را می‌طلبد. وی در پاسخ به این وسال که آیا واگن‌های ۶ تخته از ناوگان خذف می‌شوند، تاکید کرد: در حال حاضر از واگن‌های ۶ تخته استفاده می‌کنیم اما دیگر قرار نیست در حوزه قطارهای ۶ تخته سرمایه‌گذاری انجام شود.

شبکه ریلی کشور در شرایط بحرانی روزهای اوج تقاضای سفر در جریان جنگ ۱۲روزه ایران و اسرائیل، نتوانست نقش مضاعفی را بپذیرد و پاسخگوی نیاز مسافران باشد. کمبود شدید واگن در کنار ضعف در مدیریت بحران سبب شد با وجود برخورداری ایران از شبکه ریلی مسافری گسترده که تقریبا در تمام کانون‌‌های جمعیتی مهم کشور در دسترس است، این شبکه نتواند ‌‌آن‌‌طور که باید از تقاضای سفرهای ناگهانی ایجاد پشتیبانی کند.باید پرسید چه شد که با نزدیک به یک قرن تجربه، شبکه ریلی و راه آهن کشور، توان آرایش جنگی ندارد؟ ضعف مدیریت و انتصابات کیلویی و دو ریالی و گعده پایه ، چه بر سر منافع ملی آورده است؟ آیا هنوز فکر می کنیم که زمان بازخواست و حساب کشی فرا نرسیده است؟ آیا هنوز هم مدیران قبلی باید در سایه امنیت هم ریشان سیاسی باشند و منافع ملی قربانی توجیهات و مصلحت ها شود؟