بعد از جنگ 12 روزه تحمیلی و حملات اسرائیل به شهرهای خاص و پایتخت، خلا پناهگاه سازی و کم توجهی مدیریت شهری به این مهم ، مورد توجه قرار گرفت. موضوعی که نه پدافند غیرعامل درخصوص آن تاکیدات اولویتی داشت و نه در برنامه های اولویت دار شهرداری تهران بود. شهرداری که( منظور زاکانی است) با کمترین تخصص ها شهردار شد و امورات را بر اساس گعده محوری ، ارتباطات، سلیقه گرایی ، سیاسی بازی و غیره جلو جلو برد. ماه مبارک رمضان بجای اطعام روزه داران در شوش و مولوی و سایر نقاط خاص شهر، در بلوار کشاورز افطارخانه می زند و با وجود حجم بالای اعتراضات ، اقدام به تاسیس مساجد در بوستان های تهران می کند. همین آقای توصیه کننده به نیاز تهران به پناهگاه( منظور مهدی خان چمران با سنی قابل تامل)، توصیه به استفاده از ایستگاه های مترو می کند و گند کار در می آید که ایستگاه ها برای این کار مناسب نیستند( جز چند ایستگاه خاص) . همین آقای رئیس شورای شهر از حرکت مسجدسازی در بوستان ها بعنوان یک اولویت حمایت می کند و امروز ، تاکید بر پناهگاه سازی دارد؟ دلمان برای کشورمانف شهرمان، دین مان و حجم برخی مسخره بازی ها ، بشدت می سوزد. تا کی باید اینگونه اندیشید و تصمیم گرفت و اجازه داد هر صلاحیت و سلیقه ای حاکم بر توسعه ایران اسلامی باشد؟ تا کی باید اجازه داد که صاحبان صلاحیت در محاق باشند و چهره های خاص در عرصه؟