همکاران محترم سرویس اجتماعی روزنامه از بنده خواستند که به مناسبت روز خبرنگار درباره عملکرد خبرنگاران در جنگ ۱۲ روزه یادداشتی بنویسم. باتوجه به عدم‌پیگیری جزئی کارهای همه همکاران، به این نتیجه رسیدم حسی را که از عملکرد کلی آنان دارم، بیان کنم. یکی از ناراحت‌کننده‌ترین وضعیت‌های این جنگ، اصطلاحاً کِلیر شدن فضای ایران به‌روی پرنده‌های متجاوز بود. درواقع در برابر آنان بدون دفاع شده بودیم. حالا بیایید همین وضعیت را برای رسانه در نظر بگیریم. هر گروه و مردمی که فاقد توان آفندی و پدافندی رسانه‌ای باشند، آسمان رسانه‌ای آنان نیز کلیر است و به‌نظر من بدی این وضعیت از جهاتی کمتر از بدی کلیر بودن آسمان نیست. شاید گفته شود که آسمان رسانه‌ای مردم کلیر نبود، صداوسیما و ده‌ها رسانه ریز و درشت حکومتی فعال بودند و نقش پدافندی و آفندی رسانه را ایفا می‌کردند. این استدلال مثل این است که رسانه‌های فرامرزی را هم مصداق دفاع و حضور رسانه‌ای برای همه مردم بدانیم. اینکه بخشی از رسانه‌های رسمی با رویکرد «روایت‌محوری» و حتی «روایت‌سازی» وارد این میدان شدند. این رویکرد دو اشکال اساسی دارد. از یک‌سو، اثرات آن کوتاه‌مدت است و هنگامی که حقیقت آشکار شود، همه روایت‌های ساخته‌شده را می‌شورد و به دریا می‌برد. از سوی‌دیگر، بخش مهمی از جامعه و نخبگان از ابتدا نسبت به رسانه‌های روایت‌ساز و روایت‌محوری که پایشان در حقیقت استوار نیست، مسئله دارند و می‌دانند که شکاف بزرگی میان روایت آنان با واقعیت و حقیقت وجود دارد، لذا تن به روایت‌سازی آنان نمی‌دهند.