تنها چند ماه تا نیمه آبان باقی مانده؛ زمانی که سند چشم‌انداز ۱۴۰۴ به عنوان مهم‌ترین نقشه راه توسعه ایران رسماً به پایان می‌رسد. سندی که قرار بود ایران را در جایگاه نخست منطقه در عرصه‌های اقتصادی، علمی و فناوری قرار دهد، امروز به خط پایانی رسیده؛ اما واقعیت آن است که بسیاری از اهداف کلیدی این سند یا محقق نشده‌اند یا در نیمه راه متوقف مانده‌اند.در زمانی که نقدها بر این سند و دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام و شخص محسن رضایی وارد می کردیم، صدایمان خریداری نداشت و وعده به کسب موفقیت در فرداها و سیاه نمایی های ما می شد. اما زمان ثابت کرد که حق با چه کسی بوده و خطا از چه کسانی سر زده است. حقیقتی شفاف که باید برایش غصه ها خورد و قصه ها روایت کرد. وقتی برخی از دوستان دبیرخانه مجمع بجای گردن نهادن به نظرات کارشناسان و منتقدین ، ادعای بلدم بلدم داشتند و توهم و تخیل و توجیه را بجای سیاستگذاری و حکمرانی و تامین منافع ملی می دیدند، ما فریاد می زدیم و شنونده ای وجود نداشت و هزینه مطالبه گری موثر قانونی و پاسخ گو کردن مدیران مرتبط آنقدر زیاد بود که باعث دلسردی و ناامیدی می شد. چرا کسی از محسن رضایی و تیم های قبلی و فعلی حساب کشی نمی کند؟ چرا حساسیت و ابرام لازم برای پیگیری عدم تحقق برنامه ها وجود ندارد؟ تا کی باید به بهانه تحریم و دشمن خارجی و غیره، خودمان را فریب دهیم و منافع و تامین منابع برای کشورمان و انقلاب اسلامی را نادیده بگیریم؟