روزنامه خراسان در تحلیلی درست نوشت که بررسی ماجرای کواکبیان و شکدم نشان می دهد چگونه در نبود شفافیت اطلاعاتی شرایط برای قطبی‌شدگی سیاسی فراهم می شود.اما در گام بعدی همین روزنامه با جهت دهی به تحلیل خود، موضوع را به سمت واکنشی تقابلی نسبت به تکرار ادعای کواکبیان درباره کاترین شکدم برد و پای رسالت قوه قضاییه را به میان کشید. سوال اینجاست که دویدن دنبال گله خرگوش ،چه چیزی را به بعضی ها می رساند؟ اصل ماجرا متمرکز بر واقعیتی بنام آسیب پذیری کشور و ضرورت چاره اندیشی برای تقویت روند صیانتی از مدیران است. آیا بهتر نیست بجای دویدن دنبال گله خرگوش ، به فکر اصلاح نقاط آسیب پذیر باشیم؟