چه می‌شود که ترجیح می‌دهیم بخش قابل توجهی از زمان خود را صرف چندبار دیدن فیلم ها و سریال ها و داستان‌ها و آهنگ‌های تکراری کنیم؟. هر کدام از ما چندبار پدرخوانده‌ها، صورت زخمی، کازابلانکا، راننده تاکسی، ارباب حلقه‌ها، هری پاترها و یا سریال‌های دوستان، ساینفلد، توئین پیکس و بریکینگ بد را تماشا کرده‌ایم؟ چرا زمان زیادی را صرف داستان‌هایی می‌کنیم که از قبل پایان آن‌ها را می‌دانیم؟ آیا با نوعی بازسازی روانی مواجه هستیم یا نوعی مکانیزم هویت یابی جدید بشکل خودآگاه و ناخودآگاه در حال دنباله گیری است؟گاهی اوقات ما به دلایل بسیار شخصی‌تر و وجودی‌تر مدام به سمت یک فیلم کشیده می‌شویم. چیزی در جهان آن فیلم است که ما را مجذوب خود می‌کند. چیزی که بیش‌تر از آنکه به دنیای آن فیلم خاص مربوط باشد به جهان خودمان ربط پیدا کند. هنگامی که گوشه‌هایی از تجربه‌ها و احساس‌های زندگی واقعی خود را در صحنه‌ای از یک فیلم و یا در داستان آن لمس می‌کنیم. راسل و لوی می‌نویسند:«پیوندهای پویا بین تجربیات گذشته، حال و آینده فرد از طریق مصرف مجدد یک شی، امکان درک وجودی را فراهم می‌کند، زیرا مصرف‌کنندگان لذت‌های خاص خود و درکشان از گزینه‌هایی که در اختیار دارند را در نظر می‌گیرند». اگرچه اینجا هم پای خاطره‌ای از گذشته به میان می‌آید، اما یک نوستالژی یا یک درمان صرف نیست. یک خاطره قدیمی که با یک تجسم و نگرش تازه پوشانده شده است.