محمدتقی سهرابی‌فر، در «خدای قرآن ـ خدای فقه»، این پرسش بنیادین را مطرح می‌کند که آیا «خدای فقه»—خدایی که در هزاران حکم و فتوا در کتاب‌های فقهی ترسیم شده—همان «خدای قرآن» است که تکلیف را مشروط به «ابلاغ و بیان آشکار» می‌داند؟ این استاد درس خارج حوزه علمیه قم، با واکاوی آیات قرآن و احادیث، استدلال می‌کند که خدای قرآن، انسان را تنها در صورتی مکلف و بازخواست می‌کند که تکلیف، با دلالتی واضح و بی‌منازع به او ابلاغ شده باشد. اما آیا فقه معاصر، با تکیه بر انبوه روایات آمیخته به ابهام—از خبر واحد پراحتمال خطا تا احادیث تقطیع‌شده و نسخه‌های متعارض—همچنان بر این شرط الهی پایبند مانده است؟