در جای جای شهر تهران( پایتخت ) شاهد نارضایتی مردم از خدمات اپراتورهای تلفن همراه هستیم. وقتی تماس گرفته می شود با پاسخ هایی عجیب و سربه هوا ، روبرو می شویم. با وقاحت تمام شهروندان را سرکار می گذارند و وعده امروز و فردا داده و یا بهانه عدم امکان جایگاه نصب دکل را مطرح می کنند و در نوعی پیش دستی زشت، پیشنهاد نصب دکل روی منزل مسکونی شهروند معترض به کیفیت خدمات را می دهند. وقتی به آنها پیشنهاد می کنید که چرا از فضای سبز شهرداری و غیره برای نصب دکل استفاده نمی کنید، یا لال می شوند و یا بهانه عدم امکان فنی را مطرح می کنند. با سازمان رگولاتوری و سامانه 195 هم تماس بگیرید و ثبت شکایت کنید، عملا نوعی دل خوش کنک بوده و کاری جلو نمی رود. بهمن ماه 1403 ، اختلال و تنزل کیفیت ارتباط تلفن همراه به اپراتور همراه اول و سازمان تنظیم مقررات رادیویی برای منطقه سیدخندان ( خیابان دبستان یا کابلی در حدود 700 متری دفتر وزیر) اطلاع داده شد. برای چند بار دیگر در سال 1404 نیز این پروسه تکرار گردید، پاسخ بجز نوعی ارتباط رفع تکلیف و بعضا وقیحانه و سرباز کردن با عبارات کلیشه ای ، هیچ چیزی نبود. آیا زمان آن نرسیده که جمعی از وکلای کشور در اقدامی داوطلبانه و خودجوش و به نمایندگی از شاکیان دریافت خدمات نسبتا انحصاری تلفن همراه، اقدام به طرح دعوی حقوقی برعلیه اپراتورهای ارایه دهنده خدمات ارتباطات سیار نموده و جرایم کاهش کیفیت خدمات شبکه به شهروندان پرداخته شود؟ وقتی وضع شهر تهران و پایتخت این است، وای به حال خدمات ارایه شده به نقاط کم برخوردار این مملکت.در چنین میدان نیرویی ، صحبت های وزیر بجز توجیه گری و مماشات با اپراتورها، چه معنای عملی دیگری می تواند داشته باشد؟