علام تصمیم دونالد ترامپ برای بازگرداندن نیروهای آمریکایی به پایگاه هوایی بگرام در افغانستان، موجی از تحلیل‌ها و نگرانی‌های ژئوپلیتیکی را در سه پایتخت بزرگ ــ تهران، پکن و مسکو ــ برانگیخته است. این اقدام، در ظاهر گامی در جهت بازتعریف نقش واشنگتن در جنوب و آسیای مرکزی است، اما در واقع می‌تواند صحنه رقابت قدرت‌های جهانی را وارد مرحله‌ای تازه کند. بازگشت احتمالی آمریکا به بگرام، نه‌تنها یادآور دوران جنگ‌های دو دهه‌ای در افغانستان است، بلکه اکنون در قالبی جدید، به نقطه تلاقی منافع امنیتی، اقتصادی و نظامی ایران، چین و روسیه تبدیل شده است؛ جایی که هر یک از این کشورها، آن را نشانه‌ای از تغییر موازنه قدرت در قلب آسیا می‌دانند.

«بگرام» تنها یک پایگاه نظامی نیست، بلکه یک برگه راهبردی و نمادین در رقابت میان واشنگتن، پکن و تهران است؛ پایگاهی که هرگونه تلاش واشنگتن برای بازپس‌گیری آن می‌تواند موازنه قدرت در آسیای میانه و مفهوم حاکمیت افغانستان را به‌شدت تحت تأثیر قرار دهد.اهمیت خاص این پایگاه برای آمریکا بشکل خاص، اشرافیت در اعمال تهاجم و جنگ الکترونیک برعلیه ایران و چین و نزدیکی این پایگاه به برخی از تاسیسات اتمی چین است. ترامپ شخصاً بر نزدیکی بگرام به چین تأکید کرده و گفته این پایگاه «یک ساعت با محلی که چین سلاح هسته‌ای می‌سازد فاصله دارد». اشاره او به سایت «لوپ نور» در شین‌جیانگ بوده است. بنا بر یادداشت منتشرشده در نشریه «تهران تایمز»، کنترل بگرام به آمریکا امکان خواهد داد عملیات پهپادی، نظارت الکترونیک، اعزام سریع نیروهای ویژه و حملاتی را علیه منافع ایران اجرا کند. پرس‌تی‌وی نیز یادآور شده که هرچند این مزایا واقعی هستند، اما اشغال دوباره بگرام این پایگاه را به یک هدف راحت برای حملات ضدآمریکایی تبدیل می‌کند و مستلزم هزینه‌های سنگین امنیتی است.