کن رابینسون معقد است که، هدف از آموزش کودکان شناخت جهان پیرامون و جهان درون هر یک از آنها بشکل توامان است. سؤال اینجاست که چه می‌شود بجای رویه متداول آموزشی و تمرکز بر جهان بیرونی، شناخت جهان درونی کودک را در اولویت آموزش او قرار دهیم؟ در این صورت مطمئناً شناخت جهان بیرونی نیز ساده‌تر خواهد شد. بنظر می رسد که اگر پیوند با یکدیگر، عواطف و گوش کردن دلسوزانه را محور روابط خود با دیگران قرار دهیم، در آینده ای نزدیک شاهد جهان متفاوتی خواهیم بود.والدین آموزش ندیده‌اند که در مقابل احساسات کودک چه رفتاری نشان دهند و چگونه با او همدردی کنند. متقابلاً به کودکان هم کنترل احساسات را در مهدکودک‌ها و مدارس آموزش نداده‌ایم؛ شاید چون هنوز آی‌کیو را مهمتر از هوش اجتماعی (EQ) می‌دانیم.آموزش احساسات به کودکان یکی از مهم‌ترین جنبه‌های رشد عاطفی و اجتماعی آن‌هاست. شناخت و مدیریت احساسات به کودکان کمک می‌کند تا به خوبی با چالش‌های زندگی روزمره مقابله و روابط اجتماعی مثبتی برقرار کنند تا از سلامت روانی بهتری برخوردار شوند. مدیریت احساسات باعث توسعه مهارت‌های اجتماعی، مدیریت استرس و فشار و تقویت خودآگاهی در کودک می شود.روش هایی نظیر نقاشی احساسات ،نوشتن درباره احساسات ، مدل سازی تنظیم احساسات ، استفاده از بازی های نقش آفرین، ایجاد تابلوی احساسات و غیره، کمک کار مناسبی در این خصوص است. کودک بجای درماندگی باید بیاموزد که چگونه با احساسات خود مواجه شده و بدان پاسخ دهد.