سازمان تامین اجتماعی در ذهن عامه بشکل سازمانی بکن، همیشه طلبکار، غیر پاسخگو، مدارا نکن، یاغی، مانع کسب و کار و ..... ، شناخته می شود. اگر مدیران سازمان به این عبارت نقد دارند، سری به کوچه و خیابان زده و در نزدیکی شعب تامین اجتماعی بشکل تصاددفی از مردم سوال کنند. وقتی بازنشسته‌ای که عمری حق بیمه پرداخت کرده، امروز برای درمان ناچار است از جیب خود هزینه کند یا ماهانه سهم بیمه تکمیلی بپردازد، این وضع آشکارا با روح قانون اساسی و عدالت اجتماعی در تضاد است. سازمانی که با وجود مالکیت کارگری، مدیران ان توسط دولت تعیین می شود، مسلما هم باید اینگونه عملکرد داشته باشد. مطابق قانون الزام سازمان تأمین اجتماعی به ارائه خدمات درمانی به بیمه‌شدگان (مصوب ۱۳۶۸)، سازمان مکلف است کلیه خدمات درمانی بیمه‌شدگان و بازنشستگان را بدون دریافت وجه و از محل منابع درمانی خود، در مراکز ملکی ارائه دهد. این حکم در ماده ۵۴ قانون تأمین اجتماعی نیز مورد تأکید قرار گرفته است.سازمان تأمین اجتماعی، به‌دلیل ناتوانی در اجرای کامل قانون الزام، بازنشستگان را ناگزیر به خرید بیمه تکمیلی کرده است. با این حال، حتی در همین بیمه تکمیلی تحمیلی هم علی رغم اینکه نیمی از هزینه بیمه تکمیلی مستقیماً از حقوق بازنشستگان کسر می‌شودمتاسفانه سازمان همین مبلغ را نیز با تاخیر چند ماهه و طولانی مدت به شرکت بیمه‌گر پرداخت می‌کند و در بسیاری از موارد، تسویه‌حساب با شرکت بیمه یا مراکز طرف قرارداد با تأخیرهای چندماهه صورت می‌گیرد.