ناصر تقوایی هم رفت، در سکوتی تلخ و پر از حسرت. دوستانش می‌گویند حسرت‌خوار چیزی نبود اما انگار ته ذهنش این حقیقت را پذیرفته بود که در سینما یک آدمِ زیادی است. او بازی را بلد نبود، هیچ دار و دسته‌ای هم پشتش نبود و اگر شانسی داشت و در عصر اینستاگرام و توییتر کار می‌کرد شاید اینقدر بلا به سرش نمی‌آمد.2 سال پیش در چنین روزی خبری هولناک تمام دوستداران سینمای ایران را شوکه و عزادار کرد: داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر به طرز فجیعی به قتل رسیدند.حالا، درست 2 سال پس از آن روز، درگذشت تلخ ناصر تقوایی به تیتر یک اخبار تبدیل شده است؛ اتفاقی که 22 مهر را به روزی تلخ و سیاه در سینمای ایران تبدیل کرده است.تقوایی در بیش از ۲۰ سال گذشته و پس از فیلم «کاغذ بی‌خط» هیچ فیلم دیگری نساخت و سال‌ها بود که در هیچ محفل هنری هم دیده نشده بود. در این سال‌ها همسر او مرضیه وفامهر تصویری از این کارگردان در فضای عمومی منتشر نکرد تا همان چهره سرحال و خندان ناصر تقوایی در یادها باقی بماند.غیبت تقوایی برای بسیاری از همکاران و دوستدارانش تلخ بوده اما بیشتر از آن حسرت به سرانجام نرسیدن فیلم‌هایی به جا مانده که او برایشان خون دل زیادی خورده بود ولی در نهایت نصفه و نیمه باقی ماندند. تقوایی در طول پنج دهه فعالیت در سینما، فیلم‌های «آرامش در حضور دیگران»، «صادق‌کرده»، «نفرین»، «ناخدا خورشید»، «ای ایران»، «کاغذ بی‌خط»، تعدادی فیلم کوتاه و مستند و نیز سریال مشهور «دایی جان ناپلئون» را ساخته که این‌ تعداد فیلم با توجه به توانمندی ناصر تقوایی، تنوع فیلمنامه‌ها و طرح‌هایی که قصد ساخت شان را داشت و هیچ‌گاه به سرانجام نرسیدند، می‌توانست بیش از این‌ها باشد.تقوایی به سانسور دولتی در سینما و فرهنگ ایران اعتراض داشت. او در مراسم بزرگداشت خود گفته بود که هیچ‌کس «مانع» او نیست، اما تا زمانی که باید برای ساختن فیلم از کسی «اجازه» بگیرد، کار نخواهد کرد.