یک جامعه شناس معتقد است: جامعه ایران در میانه بحران‌های متعدد، تشنه اعتمادسازی است. شفافیت داده، و به‌ویژه تکیه بر نظرسنجی‌های علمی، می‌تواند نخستین گام برای بازسازی این اعتماد باشد. بدون آن، هر تصمیمی چیزی جز حرکت در تاریکی نخواهد بود.ما داده‌های انبوه داریم، در جلسات مختلف و متعدد بارها از تعبیر بزرگ‌داده‌ها(Big Data) استفاده می‌شود، اما خروجی نه برای سیاست‌گذار و نه برای مردم، نداشته است؛ و یا قابل اعتماد و قابل استفاده نیست. دلیل چیست؟بخشی از ماجرای داده در ایران به «انحصار داده» بازمی‌گردد. داده‌ها در اختیار نهادهایی است که نه به شفافیت پایبندند و نه به اشتراک‌گذاری.بخش دیگر به نبود چارچوب‌های علمی برای تحلیل این داده‌ها مربوط می‌شود.نتیجه آن است که سیاست‌گذار ایرانی، با وجود دسترسی به انبوه داده، همچنان تصمیم‌های کلیدی را بدون توجه به واقعیت اجتماعی و بر اساس حدس و گمان می‌گیرد. بدتر از آن، داده‌ها اغلب در خدمت توجیه تصمیم‌های گرفته‌شده به کار می‌روند، نه برای فهم واقعیت اجتماعی. این وضعیت به‌تدریج شکاف میان «داده موجود» و «دانش مورد نیاز» را عمیق‌تر می‌کند.این وضعیت دو پیامد جدی دارد: نخست، افزایش هزینه‌های تصمیم‌گیری و تکرار خطاها؛ دوم، کاهش اعتماد عمومی به سیاست‌گذار. وقتی مردم احساس کنند نظرات و خواسته‌هایشان هرگز به‌درستی سنجیده نمی‌شود، فاصله‌شان با حاکمیت روزبه‌روز بیشتر خواهد شد.