یکی از فریب‌های آماری مطرح در بخش کشاورزی مانور دادن روی رویداد‌هایی است که یا به اتفاق روی داده‌اند و یا به قیمت ضربه زدن به سایر زیر بخش‌ها محقق شده‌اند. بعنوان نمونه با افزایش سطح زیر کشت و جایگزینی سایر کشت‌ها با گندم، جشن خودکفایی گندم می‌گیریم و در مقابل، کشور بعد از شصت سال خودکفایی در جو، نیازمند واردات این محصول می‌شود. در سال ۱۳۹۶ جشن خودکفایی شکر در کشور برگزار می‌شود و در سال‌های بعد محکوم به واردات می‌شویم، چرا که نتوانستیم کارجانجات چغندر قند در خوزستان را سرپا کنیم، وضعیت کشت و صنعت هفت تپه را برهم ریختیم، آب به میزان کافی به هفت تپه نرسانیدم، قیمت خرید تضمینی چغندر قند را دیر علام کردیم و کم اعلام کردیم و این باعث شد که کشاورزان به کشت سایر محصولات و صیفی، روی بیاورند. در ۱۴ دی ماه ۱۴۰۳ بود که نوری قزلجه اعلام کرد در برخی محصولات همچون شکر بیش از ۹۰ درصد در خوداتکایی پیش خواهیم رفت به طوریکه تا پایان دولت چهاردهم بناداریم که واردات شکر را به صفر برسانیم. باید از نوری قزلجه پرسید در محصولی که در سال ۱۳۹۶ خودکفا بودیم، چه اتفاقی روی داده که قرار است در پایان دولت چهاردهم به خودکفایی برسیم؟