دبیر کانون صنفی استادان دانشگاهی ایران آماری از مهاجرت استادان و دانشجویان ارائه می‌دهد، به‌گفته او طی ۵ سال گذشته حداقل ۱۵۰۰ استاد فنی از دانشگاه‌های برتر ایران مهاجرت کرده‌اند و طی ۲۰ سال گذشته بنا بر روایت رسمی حدود ۶۶ هزار دانشجو از ایران مهاجرت کرده است. مهاجرت بی‌وقته، هفته‌ای یک استاد، دانشگاه صنعتی شریف را ترک می‌کند؛ این یک آمار تکان دهنده از وضعیت مهاجرت اساتید است، وضعیتی که فقط محصول این روزها نیست، سال‌هاست که دانشگاه‌ شاهد خروج نخبه‌هایش است، نخبه‌هایی که گزینش‌های امنیتی صلاحیت علمی‌شان را رد می‌کند، از «امضای بیانیه» گرفته تا «مجرد بودن» و «عکس داشتن در کافه‌ای در ایالت متحده»، بهانه‌هایی هستند که هرلحظه یک استاد را به مهاجرت ترغیب می‌کند یا مانع می‌شود در دانشگاه‌های ایران تدریس کند.سوال اینجاست که آیا در گام دوم انقلاب و دوره تثبیت نیازمند فعالیت دولت های اجتماعی، باید شاهد چنین برخوردهایی باشیم؟ از دانشگاه علم و فناوری می خواهیم یا خروجی ایدئولوژیک؟ آیا زمان ان نرسیده که پنج نهاد اصلی جامعه یعنی آموزش و پرورش، اقتصاد ، خانواده، دین ، سیاست ، در تعامل و تعادل با یکدیگر قرار گرفته و سایه ایدئولوژی کم رنگ تر شود؟