صنعت ماینینگ در ایران در تقاطع مقررات، تحریم‌ها و شرایط انرژی قرار داشته و به دلیل افزایش قیمت ارز و حاشیه سود خوب برای ماینر‌های ایرانی، دارای پیچیدگی است. متأسفانه از ابتدا با این حوزه بشکل کارشناسی و دقیق برخورد نشد؛ هیچ‌کس قانون مدونی تدوین نکرد تا ماینر‌ها ابتدا برای خود و سپس کشور سود کسب کنند. بار‌ها گفته شده، برقی که با تعرفه صنعتی به صنایع داده می‌شود دارای آورده محدود است، اما اگر همان برق ساختاریافته به ماینر‌های ایرانی واگذار شود، آورده چندین برابر خواهد داشت. بررسی هش‌ریت جهانی نشان داد ۶ تا ۷ درصد ماینینگ جهان در ایران رخ می‌دهد که اکثر آن غیرمجاز است، اما مقصر مردم نیستند؛ دولت باید سازماندهی کند. در تابستان ۱۴۰۴ در حالی که پیرمردان و پیرزنان در شهر و روستا بی‌برق بودند و خانه‌ها در سختی، ۳۲ ارگان و نهاد دولتی در سراسر کشور اقدام به ماینینگ می‌کردند. روزی در سازمان بورس چند ماینر در زیرزمین یافت شد و غوغایی برپا شد. امروز می‌گویم در کشور، ۳۲ نهاد دولتی با برق و اینترنت دولتی، بیت‌کوین استخراج می‌کنند همه وزارتخانه‌هایی که در هر استان و شهری اتاق آی‌تی یا دیتاسنتر دارد، به احتمال بالا می‌تواند از آن سوءاستفاده شود. آدرس‌ها نزد ماست؛ برای برخورد، ارائه می‌دهم و مسئولیت را می‌پذیرم، زیرا پیگیری گسترده‌ای کردم تا به رسانه رسید. سهم جهانی ما ۶.۵ تا ۷.۵ درصد است؛ با ساختارسازی مناسب دولتی می‌تواند، به ۲۰ درصد برسد. بعنوان مثال، بخش خصوصی رآکتور هسته‌ای کوچک در چابهار بسازد؛ شهرک صنعتی با برق اختصاصی ماینرها. نظام‌دهی ساده‌ای است، اما کسی مسئولیت نمی‌پذیرد.