اشغال سفارت آمریکا در ابتدای انقلاب اسلامی، ناگفته های زیادی با خود دارد. ناگفته هایی که مسلما نمی توان انتظار داشت که بشکل دفعی و یک مرحله ای، افشا و بیان گردند. مسلما حقایق زیادی درباره این رویداد وجود دارد که باید بشکل مرحله ای بازگو شوند و در سال های آتی ، بیان خواهند شد.اما انچه که نمی تواند مورد انکار قرار گیرد، آن است که بحران گروگان‌گیری سفارت آمریکا در تهران ، نقطه عطفی در روابط ایران و آمریکا و یکی از تراژیک‌ترین و پیچیده‌ترین رخداد‌های سیاسی قرن بیستم محسوب می شود. این متن با تکیه بر اسناد منتشرشده در کتاب «روابط خارجی ایالات متحده، ۱۹۷۷-۱۹۸۰»، جلد یازدهم، مجلد اول؛ «ایران: بحران گروگان‌گیری»، فضای تراژیک-کمیک آن ایام را با وضوح و روشنی بیشتری برایمان ترسیم می‌کنند.برخلاف روایتی که دهه‌ها بر آن تاکید می‌شد، اینکه اشغال سفارت یک حرکت خودجوش دانشجویی و خارج از کنترل مقامات بوده، اسناد ایالات متحده تصویری کاملا متفاوت را ترسیم می‌کنند.جزئیات نظامی اشغال سفارت نیز در اسناد به دقت ثبت شده است. اشغال اولیه توسط گروهی متشکل از حدود ۱۰۰ نفر انجام شد، اما این تعداد به سرعت افزایش یافت و در زمان ارسال گزارش به «حداقل ۲۰۰ نفر» رسیده بود. در حالی که مردم جهان این اقدام را نقض فاحش قوانین بین‌المللی می‌دیدند، افکار عمومی ایران درک دیگری داشتند. سند اطلاعاتی اشاره می‌کند که «به غیر از تعدادی از روشنفکران و حقوقدانان، اغلب مردم ایران مطلقا از وخامت اقدامی که دانشجویان مسلمان به دستور امام انجام داده‌اند، بی‌اطلاع هستند». برعکس، مردم به طور کلی این اقدام را تأیید می‌کردند و آن را «تحقیری بی‌سابقه» می‌دانستند که «توسط یک ملت کوچک بر یک ابرقدرت تحمیل شده است». این حس پیروزی «ستمدیدگان بر ستمگران» با این باور قوی همراه بود که ایالات متحده در نهایت در برابر خواسته‌هایشان تسلیم خواهد شد.