اواخر سال ۱۴۰۳، بانک مرکزی در اقدامی مضموم و حماقت بار اقدام به اجرای طرح شکست خورده تک نرخی کردن ارز با ادعای مقابله با فساد کرد. همچنین با افزایش قیمت کالا و خدمات دولتی و کاهش ارز ترجیحی برای کالا‌های اساسی، آتشی را برافروخت که صدا‌های مشفقانه زیادی در نقد ان بلند شد و، اما کاخ نشینان ساختمان شیشه‌ای بانک مرکزی، نشنیدند و نخواستند هم بشنوند. موضوعی که به سوگند جمعی برای دنباله گیری محاکمه فرزین و ارایه مستندات لازم به نهاد‌های بازرسی، امنیتی و قضایی کشور، منجر شد. در همان ایام هشدار داده شد که اجرای طرحی با سابقه ۱۳ باز شکست در جمهوری اسلامی ایران، در سال ۱۴۰۴ باعث افسار گسیختگی تورم، در پیش گیری سیاست‌های تعزیراتی برای سرکوب قیمت‌ها و افزایش پرداختی‌ها برای کاهش پیامد اسفبار طرح تک نرخی کردن ارز، خواهد شد. سنگ شنید، اما دکتر فرزین نشنید. نتیجه این آشپزی اقتصادی در سال ۱۴۰۴ تورم وحشتناک، زیر سوال رفتن امنیت غذایی و به زبان کف بازاری، لوبیاچیتی ۶۰۰ هزار تومانی و برنج ۴۰۰ هزار تومانی است. سیدفرید موسوی در واکنش به پیش‌بینی تورم ۴۱ درصدی دولت هشدار داد که تحقق این نرخ تنها در گرو توقف استقراض پولی است و در غیر این صورت، تورم بالاتر خواهد رفت. وی پیش‌بینی رسیدن دلار به ۱۳۰ هزار تومان تا ابتدای زمستان را در صورت عدم مهار کسری بودجه، کاملا محتمل دانست، همچنین برای مهار نابسامانی بازار اقلام خوراکی مانند برنج و مرغ، خواستار مداخله فوری دولت از طریق تامین نهاده‌های دامی و بازنگری در سیاست‌های قیمت‌گذاری و توزیع شد.