از مجموع ۶۵ هزار و ۷۰۳ دستگاه اتوبوس در حال تردد در کشور، بیش از ۵۹ هزار دستگاه به سن فرسودگی رسیده‌اند؛ یعنی ۹۱ درصد ناوگان اتوبوس‌رانی کشور فرسوده است. تنها در سال‌های ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ حدود هشت هزار اتوبوس از رده خارج شده‌اند و همین مقدار اسقاط، سالانه معادل ۱۵ همت صرفه‌جویی اقتصادی و ۳۲۳ میلیون لیتر صرفه‌جویی در مصرف گازوئیل به همراه داشته است. با این حال، کندی روند جایگزینی و نبود منابع مالی کافی باعث شده اتوبوس‌های فرسوده همچنان در جاده‌ها بمانند و هزینه‌های پنهان آن بر دوش اقتصاد ملی و مردم سنگینی کند.طرح‌های نوسازی یا اجرا نشده یا به کندی پیش می‌روند و میان دولت، تولیدکنندگان و رانندگان هیچ هماهنگی مالی و نهادی پایداری وجود ندارد. نتیجه آن، اتوبوس‌هایی است که هر روز پیرتر می‌شوند و سفر‌هایی که هر روز پرهزینه‌تر و ناامن‌تر. تا زمانی که دولت از نگاه مقطعی به سیاستی جامع و مالی پایدار برای نوسازی عبور نکند، اتوبوس‌های فرسوده همچنان در جاده‌ها خواهند ماند؛ جاده‌هایی که به جای اتصال شهرها، تصویری از رکود و فرسایش اقتصادی کشور را ترسیم می‌کنند.