سرپرست ستاد امر به معروف و نهی از منکر به‌تازگی گفته: «زباله‌گردی نشانه توسعه‌یافتگی و رفاه است؛ کشورهای فقیر زباله ندارند» این جمله، نه‌فقط نادرست، بلکه نمونه‌ای تمام‌عیار از وارونه‌سازی مفاهیم در گفتمان رسمی است که زباله‌گردی به نمادی از توسعه و رفاه تفسیر می‌شود.خطر اصلی در پیش گیری این نوع رفتارها، نه در ناآگاهی گوینده، بلکه در تلاش آگاهانه برای عادی‌سازی فقر و بی‌حسی عمومی در برابر آسیب‌های اجتماعی است. این نوع گفتار، بخشی از گفتمان رسمی است که فقر را نه بحران، بلکه پدیده‌ای طبیعی، اجتناب‌ناپذیر یا حتی مطلوب جلوه می‌دهد. مطابق تحلیل فوکو، قدرت از طریق زبان اعمال می‌شود؛ آنچه گفته و ناگفته می‌ماند، ساختار سلطه را شکل می‌دهد. استوارت هال نیز نشان می‌دهد که رسانه‌ها و نهادها با انتخاب واژگان و تصاویر خاص، معناهایی خاص را جا می‌اندازند و تثبیت می‌کنند.