هر کس درباره علل نباریدن باران دلیلی ارایه می دهد. دولتی ها اشاره به خشکسالی دارند. مروجین دینی ، تشدید کناه را علمل نباریدن می دانند. مردم عادی به فناوری های ممانعت کننده نظیر هارپ و تئوری توطئه اعتقاد دارند و غیره. ایران در گذشته چرخه‌ای کامل و خودکفا برای تولید باران داشت. چرخه‌ای که به آن چرخه آب می‌گویند و بخش عمده‌ای از بارش ایران را از درون خود تامین می‌کرد. در گذشته حدود ۷۰ درصد باران ایران از رطوبت محلی ایجاد می‌شد. تالاب‌ها، جنگل‌های زاگرس و هیرکانی و مراتع سبز مهمترین منابع این رطوبت بودند. سامانه‌های مدیترانه‌ای هم حدود ۳۰ درصد از بارش زمستانی و سامانه‌های سودانی ۱۰ درصد از بارش‌های بهاری را تامین می‌کردند. هرچند بارش‌های سودانی که از جنوب ایران وارد می‌شدند با رسیدن به بالای سر دشت لوت ناپدید می‌شدند. این سامانه‌ها وقتی به دریاچه‌ها و تالاب‌ها می‌رسیدند با رطوبت محلی ترکیب شده و بارش‌های سنگین به وجود می‌آوردند. اما اکنون این چرخه به طور کامل از هم گسسته است.تخریب محیط زیست مهمترین عامل نابودی چرخه آب در ایران است. جنگل‌زدایی گسترده طی ۴۰ سال گذشته تاثیر عمیق بر مرگ باران داشته است. هر هکتار جنگل سالانه بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ میلی‌متر بخار آب به جو بازمی‌گرداند اما با نابودی جنگل‌ها این پمپ طبیعی خاموش شده است. تخریب مراتع و فرسایش خاک هم تاثیری مشابه دارد. خاک بدون پوشش گیاهی توان نگهداری رطوبت را ندارد و در نتیجه ابرهای کمتری تشکیل می‌شوند.مطالعه‌ای در دانشگاه تهران در سال ۱۴۰۲ نشان می‌دهد کاهش ۴۵ درصدی پوشش جنگلی زاگرس باعث کاهش ۳۵ درصدی بارندگی در فلات مرکزی ایران طی ۴۰ سال گذشته شده است. خشک شدن هورالعظیم به تنهایی موجب کاهش ۶۰ درصدی بارندگی در خوزستان و ایلام شده است. این اعداد نشان می‌دهد حفظ محیط زیست اصلی‌ترین عامل تداوم چرخه آب و باران بوده که در ایران با تصمیم‌های نادرست مدیران و فساد برخی از آنها از بین رفته است.