اگر جمعیت ایران را حدود ۹۱ میلیون نفر بدانیم و بعد این اعداد را روی کاغذ بیاوریم، سهم هر ایرانی از هزینه‌های سالانه صداوسیما، روزانه بیش از یک میلیون تومان (۱/۰۵۵/۰۰۰) و سالانه ۳۸۵ میلیون تومان است. این یعنی هر خانواده ایرانی، چه تلویزیون نگاه کند و چه نه، چه صداوسیما را قبول داشته باشد یا نه، چه آن را دنبال کند یا سال‌هاست قید آن را زده باشد، محکوم است بخش قابل توجهی از بودجه خودش را برای رسانه‌ای بپردازد که انتخابش نمی‌کند. کافی است نگاهی نیز به افزایش بودجه سازمان عریض و طویل صداوسیما بیاندازیم تا متوجه شویم که در ۱۳ سال گذشته بودجه این نهاد ۳۴۰۰ درصد رشد کرده است؛ و البته که حالا و با آغاز فصل طراحی و تدوین بودجه برای سال ۱۴۰۵، رئیس سازمان صداوسیما بار دیگر ساز تازه برای دریافت پول بیشتر را ساز کرده است.اندکی تفکر. اندکی اندیشه. اندکی تعهد برای پاسخگویی به آینده. پا بودجه این سازمان، حتی می توان وضعیت اقتصادی محروم ترین خانواده های ایرانی را نیز بشکلی منطقی سامان داد. همن سطح عملکرد را هم می توان از خدمات تهاتری بخش خصوصی با اجازه تبلیغات و اشغال فرکانس ، اخذ نمود. واقعا منافع چه کسانی پشت داستان است؟ آیا اصلا به منافع ملی و انقلابی، اندیشیده می شود؟