کشور در بعد جمعیتی در حال ورود به نوعی بحران است. بر اساس داده‌های مرکز رصد جمعیت سازمان ثبت احوال کشور، در ۷ ماه سال ۱۴۰۴ تعداد ۲۷۲ هزار و ۲۳۸ واقعه ازدواج در کشور به ثبت رسیده (۸ درصد کمتر از سال گذشته در تاریخ متشابه) و میانگین سن زوج و زوجه در ازدواج بار اول برای مردان ۲۸.۳ و برای زنان ۲۴.۲ سال می‌باشد. میانگین فاصله بین ازدواج و اولین فرزندآوری در کشور ۴.۵ سال است. به عبارتی، اگر زنی در سن ۲۴ سالگی ازدواج کند، فرزند اول او در سن حدودا ۲۹ سالگی به دنیا می‌آید. با این حساب، فرزند دوم ۶-۷ سال بعد متولد می‌شود، یعنی پس از سن ۳۵ سالگی مادر. در ۶ ماه اول ۱۴۰۴ نسبت به سال ۱۴۰۳ حدود ۸ درصد کاهش ازدواج وجود داشته است. این داده‌ها زمانی چهره وحشتناک خود را نشان می‌دهند که عامل اصلی وقوع چنین رویدادی را باید در گام نخست عامل اقتصادی و سپس فرهنگی-اجتماعی دانست. سیاست‌های بشدت غلط و ناکارامد حمایت از خانواده نیز دامن زننده به تداوم و تشدید مشکلات است. وقتی بانک مرکزی اعلام می‌کند که بجای وام قرض الحسنه ازدواج قرار است کارت خرید لوازم خانگی داده شود و یا شاهد تداوم سیاست غلط خودروی خانواده و زمین برای فرزند سوم به بعد می‌باشیم، چه می‌توان گفت؟ وقتی هیچ فکری به حال تغذیه نوزاد و شیر خشک، پوشک نوزاد، تغذیه و سلامت مادر و ... نمی‌شود، چه چیزی می‌توان گفت؟ آیا وقت آن نرسیده که جریان مدیریت اجرایی کشور را از جماعت سیاست زده، رانتی، بعضا سهمیه‌ای ناکارامد، پاک سازی کنیم؟ تحقق گام دوم انقلاب بدون چنین پاکسازی‌های مدیریت اجرایی، مسلما با مشکل مواجه خواهد شد.