کریستین کاریل در فارن پالیسی نوشت: ذهنیت معامله‌محور رئیس‌جمهور کنونی آمریکا که سیاست را ادامه منطق کسب‌وکار و یک جور معامله می بیند، به شکل‌گیری نوعی از سیاست خارجی مبتنی بر «امتیاز در برابر امتیاز» انجامیده است. این رویکرد، برخلاف ادعای حامیان او، نه تنها نشانه واقع‌گرایی ترامپ نیست، بلکه عاملی است برای تضعیف هنجارهای پیشین پذیرفته شده در شفافیت، پاسخ‌گویی و استقلال نهادی در سیاست خارجی آمریکا است.رابطه نزدیک ترامپ و اردوغان اتفاقی نیست. هر دو رهبر در ادغام سیاست و تجارت، استفاده از اعضای خانواده خود در ساختار قدرت و بی‌اعتنایی به حقوق بشر، اشتراک دارند. برای آن ها، وفاداری شخصی مهم تر از کارآمدی و شایستگی است و دوستی های سیاسی می‌توانند جایگزین قواعد رسمی شود.وقتی منطق امتیاز در برابر امتیاز به سیاست خارجی راه می یابد، خطر از سطح اخلاقی فراتر رفته و به یک تهدید راهبردی تبدیل می‌شود می‌شود، چرا که دشمنان هوشمند می‌توانند طمع اقتصادی را به یک نقطه‌ضعف تبدیل کنند.در چنین فضایی، لطف کردن‌های متقابل نه یک استثنا یا عمل رفاقتی- احساسی، بلکه بخشی از منطق طبیعی تعاملات سیاسی تلقی می‌شود.کرملین با درک دقیق از انگیزه‌های اقتصادی اطرافیان ترامپ، کانال‌های ارتباطی خود را بر وعده سرمایه‌گذاری و دسترسی به منابع طبیعی روسیه بنا کرده است. ولادیمیر پوتین، برخلاف ترامپ، اقتصاد را ابزار یک پروژه ژئوپلیتیک می‌داند، نه هدف نهایی. او به‌خوبی می داند که چگونه با وعده سود بیشتر، طرف مقابل را در موقعیت ضعف قرار دهد.