گویی ساختارِ عالم معنا در جهانِ مدرن تحوّلی بنیادین یافته است. مواجهه با آن رنگ و بویی دگر پیدا کرده است. سابق بر این، سالک خود را در عصر حضور فاش امر الهی می‌یافت. با مجاهدت‌های نفسانی می‌توانست رؤیت امر قدسی را نصیب ببرد. آن ساختار، اما برقرار نمانده و عصر غیبتِ امر الهی رخ نموده است.

عرفان‌های نوظهور اشتراکات متعددی با یکدیگر دارند. یکی از موارد مشترک در تمامی این عرفان‌ها عقل گریزی است. آنها سلوک معنوی را کار دل می‌دانند و در آن جایگاهی برای عقل متصور نیستند.