نراقی وقتی از اقسام عدالت سخن به میان می‌آورد، عدالت حاکمان و مدیران جامعه را ریشه‌ی سایر عدالت‌ها می‌شمارد و می‌نویسد: کسی که قوا و صفات خود را اصلاح نکرده باشد و در مملکت بدن خود عدالت را ظاهر ننموده باشد، قابلیت اصلاح دیگران و اجرای حکم عدالت در میان مردم را ندارد؛ نه قابلیت تدبیر خود را دارد و نه شایستگی سیاست و مدیریت مردم را. چنین کسی، نه لایق ریاست شهری است و نه سزاوار سروری مملکت. آری، کسی که از اصلاح نفس خود عاجز است، چگونه دیگری را اصلاح می‌نماید؟

در مطلب زیر دو رویکرد که نمادی از دو گونه مواجهه با مقوله تربیت فرزند است، در دو زمان مختلف بیان شده و از بستر‌های اجتماعی متفاوتی برخوردار است. به نظر می‌رسد نظریه‌پردازی در این مقوله و پاسخ به شبهات رایج، از مهم‌ترین موضوعات مورد نیاز جامعه است که باید وجهه همت متفکران دغدغه‌مند قرار گیرد.

استان مرکزی دیاری که آن را سرزمین آفتاب نیز می خوانند در طول تاریخ مشاهیر عالم گیر بسیار را در خود پرورش داده و سفر به این خطه فرصتی برای تأمل در زندگانی بزرگان تاریخ سرزمین ایران است.

روزگاری رئیس‌جمهوری را ملامت می‌کنیم که به «در راس امور بودن مجلس» بی‌اعتقاد است و چون نوبت خودمان شد، بر سر نمایندگان فریاد می‌زنیم و می‌گوییم «اجازه نمی‌دهم از همکاران من سوال کنید»!