یک جامعه شناس معتقد است: جامعه ایران در میانه بحران‌های متعدد، تشنه اعتمادسازی است. شفافیت داده، و به‌ویژه تکیه بر نظرسنجی‌های علمی، می‌تواند نخستین گام برای بازسازی این اعتماد باشد. بدون آن، هر تصمیمی چیزی جز حرکت در تاریکی نخواهد بود.ما داده‌های انبوه داریم، در جلسات مختلف و متعدد بارها از تعبیر بزرگ‌داده‌ها(Big Data) استفاده می‌شود، اما خروجی نه برای سیاست‌گذار و نه برای مردم، نداشته است؛ و یا قابل اعتماد و قابل استفاده نیست. دلیل چیست؟بخشی از ماجرای داده در ایران به «انحصار داده» بازمی‌گردد. داده‌ها در اختیار نهادهایی است که نه به شفافیت پایبندند و نه به اشتراک‌گذاری.بخش دیگر به نبود چارچوب‌های علمی برای تحلیل این داده‌ها مربوط می‌شود.نتیجه آن است که سیاست‌گذار ایرانی، با وجود دسترسی به انبوه داده، همچنان تصمیم‌های کلیدی را بدون توجه به واقعیت اجتماعی و بر اساس حدس و گمان می‌گیرد. بدتر از آن، داده‌ها اغلب در خدمت توجیه تصمیم‌های گرفته‌شده به کار می‌روند، نه برای فهم واقعیت اجتماعی. این وضعیت به‌تدریج شکاف میان «داده موجود» و «دانش مورد نیاز» را عمیق‌تر می‌کند.این وضعیت دو پیامد جدی دارد: نخست، افزایش هزینه‌های تصمیم‌گیری و تکرار خطاها؛ دوم، کاهش اعتماد عمومی به سیاست‌گذار. وقتی مردم احساس کنند نظرات و خواسته‌هایشان هرگز به‌درستی سنجیده نمی‌شود، فاصله‌شان با حاکمیت روزبه‌روز بیشتر خواهد شد.

تنهایی جمعی را می‌توان به عنوان شکلی از انزوای روانی-اجتماعی تعریف کرد که در آن افراد، علی‌رغم حضور فیزیکی در جمع و حتی مشارکت در تعاملات سطحی روزمره، احساس تعلق عاطفی و ارتباط معنادار با اطرافیان خود را تجربه نمی‌کنند. این پدیده، که از «انزوای اختیاری» یا «تنهایی فردی» متمایز است، نه یک انتخاب شخصی، بلکه محصول شرایط ساختاری و فرهنگی است که فضای بی‌اعتمادی، ریسک‌ناپذیری عاطفی و گفت‌وگوی مبتنی بر ظاهر را به جای صمیمیت و صداقت ترویج می‌کند. در این وضعیت، فرد در انبوه جمع تنهاست، پدیده‌ای پارادوکسیکال که هسته اصلی متن حاضر را تشکیل می‌دهد.در تنهایی جمعی ایرانی، آنچه می‌تواند در شرایط ناامیدی و انسداد اجتماعی امید بیافریند، ظرفیت «جور دیگر دیدن» است. این مفهوم، نه صرفاً یک مهارت فردی، بلکه واکنشی جمعی و فرهنگی به محدودیت‌ها و فشارهای اجتماعی است. طنز، خلاقیت هنری، داستان‌گویی و شوخ‌طبعی‌های روزمره نمونه‌هایی از این ظرفیت هستند که حتی در دشوارترین شرایط، امکان بازآفرینی تجربه زندگی و تعامل با دیگران را فراهم می‌کنند. اما «جور دیگر دیدن» چگونه می‌تواند از سطح یک شعار فردی به یک راهبرد جمعی تبدیل شود؟ پاسخ در «نهادسازی غیررسمی» و «تمرین روزمره» نهفته است. این قبیل فضاها، «تمرین‌گاهی» برای بازآموزی مهارت‌های ارتباطی فراموش‌شده یا همان گوش دادن فعال، ابراز آسیب‌پذیری و مدیریت اختلاف هستند. بنابراین، راه مقابله با تنهایی جمعی، خلق «جمع‌های جدید» بر پایه اعتماد و خلاقیت است، جمع‌هایی که در دل جامعه مدنی، فضای غیررسمی و زندگی روزمره می‌رویند، و تاب‌آوری اجتماعی را افزایش می‌دهند.

مدیرعامل سابق مرکزنظرسنجی ایسپا از نظرسنجی‌های دور اول انتخابات در برنامه تبادل و ریزش شدید آرای قالیباف گفت. نکته جالب توجه در این است که در همان ایام، پایگاه تحلیلی خبری شعار سال با انتشار تحلیلی پرسیده بود که کدام تیم به آقای قالیباف مشاوره می دهند؟

آقاسی با بیان این که رسانه های دینی باید به جای پرورش انسان های دیندان انسان های دیندار پرورش دهند نسبت به ترویج دین نمایشی به وسیله رسانه های دینی هشدار داد.

رئیس مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) با اشاره به ارزیابی‌های انجام شده در زمینه اهتمام دانشجویان به مشارکت در فرآیند رشد و توسعه کشور، گفت: نتایج به دست آمده نشان دهنده اهتمام بسیار پایین دانشجویان به مشارکت در توسعه کشور است که در این زمینه توجه به مفهوم «اقتصاد فرهنگ بنیان» ضروری است.