مثل این‌که زر پاشیده باشند روی خاک، زمین‌های کنار جاده طلایی است. فرقی نمی‎کند از کدام طرف نگاه کنی. راهی که به روستا می‌رود، یک جاده باریک است و در حاشیه‌اش گندمزارهای فراخ.

اسکندر ابروها را بالا انداخت و گوشه چشم راست را با انگشت سبابه دست چپش خاراند. این، یعنی دارد به مطلب مهمی فکر می‌کند. سپاه، چشم به دهان پادشاه مقدونی دوخته بودند. جنگ تمام شده بود. اسکندر دهان باز کرد: «برمی‌گردیم. هرکه خسته است می‌تواند بماند!» سپاه خسته بود.