اگر روزگاری مینیمالیسم به آزمون و خطا‌های چند هنرمند محدود می‌شد، حالا صحبت از چیدمان خانۀ مینیمالیستی، آرایش صورت مینیمالیستی، رژیم غذایی مینیمالیستی، مدیریت مینیمالیستی، دوست‌یابی مینیمالیستی، سفر مینیمالیستی و هزاران چیز دیگر هم به میان آمده است. چرا مینیمالیسم، این جنبشِ حاشیه‌ای و رادیکال، امروز این‌چنین ما را محاصره کرده؟ چه شده که ذائقۀ ما امروز طراحی‌های مینیمال و سبک‌زندگی‌های مینیمال را می‌پسندد؟ چرا زیبایی را در سادگی می‌بینیم و به چه خاطر فکر می‌کنیم در زندگی‌مان خیلی چیز‌ها هست که بهتر است دیگر نباشند؟ مینیمالیسم چیست؟ و رشد آن به چه معناست؟

تفاوت عمده «شهرِ باستانی» که هزاران سال است وجود دارد و پیشینه آن به نخستین تمدن‌های انسانی می‌رسد، با «شهرِ مدرن» که پیشینه‌ای حداکثر 200ساله دارد را می‌توان در یک کلام خلاصه کرد: «آزادی».

فرقی ندارد کجا باشیم، در تاکسی و مترو نشسته یا در خیابان منتظر شخصی ایستاده باشیم. خانه، محل کار، دانشگاه و حتی در این سال‌های اخیر در مدارس، بیشتر وقت ما صرف دنبال کردن، نگاه کردن و خواندن موضوع های گوناگون در شبکه‌های اجتماعی می‌شود.