احمد زیدآبادی در یادداشتی انتقادی نسبت به حکم مرگ برای سب پیامبر نوشت: بدون تردید سبّ پیامبر عملی نکوهیده و از سر جهل یا عقده‌گشایی است و مستوجب انزجار و نکوهش. اما مجازات مرگ برای چنین عملی، چگونه با خلق و خوی نرم و ملاطفت‌آمیز و مهربانی و سعۀ‌صدر بی‌نهایت او سازگار است؟در قرآن که چنین حکمی نیامده است، در سیره هم فراوان روایاتی است که از حلم و بردباری پیامبر و امامان در برابر اهانت‌کنندگان حکایت دارد. پس آیا حکم مرگ برای سب النبی ناشی از برخی ملاحظات سیاسی مربوط به دوران خاصی از تاریخ اسلام توسط برخی از فقیهان نبوده است؟ مثل حکمی که بنیانگذار جمهوری اسلامی به دلایل سیاسی علیه سلمان رشدی صادر کرد، اما در موارد مشابه آن سکوت کرد؟

پدر بزرگش، عبدالمطلب در روز هفتم تولد برایش قربانی کرد و نامش را "محمد" نهاد که در زمین و آسمان ستوده باشد. نامی که در عربستان شهره و آشنا نبود.

متأسفانه برخی دولت‌های اسلامی به‌جای آنکه نگران مردم مظلوم سوریه و زنان و کودکان و مجروحان و آوارگان در حلب باشند، نگران سرنوشت تروریست‌ها و به‌دنبال سالم خارج‌شدن آنها از حلب هستند.

سخن گفتن از پیامبر اکرم(ص) و وجوه شخصیتی و منش اخلاقی ایشان کار امثال ما عقب‌افتادگان جاده معرفت و محبت نیست و بهتر است که معرفی رسول‌الله(ص) را به دو جنبه اعجازی بسپاریم که از وجود شخص شخیص ایشان به وجود آمده است؛ یعنی، حضرت علی(ع) و قرآن کریم که یکی «قرآن ناطق» و دیگری «قرآن صامت» است.