زندگی ملالت‌بار است. روزها و شب‌های تکراری ما را در چنگال خودشان می‌فشارند و سیاهی فضای ذهنمان را پر می‌کند. انسان‌ها از ملال متنفرند، حتی حاضرند درد بکشند، به‌شرط اینکه از ملال نجات پیدا کنند. اگر به نقطه‌ای رسیدیم که به نظرمان هر روز، مثل روزهای قبلش است و کارها و تفریحات و رابطه‌هایمان دیگر لذتی برایمان ندارد، چه‌کار می‌توانیم بکنیم؟ فرهنگ امروز، جواب ساده‌ای دارد: فرار کن. اما برخلاف تصویر رایجی که می‌گوید برای بیرون آمدن از ملالت باید «چیزهای تازه» به زندگی‌مان بیاوریم، فرار کردن به سمت کار یا رابطه‌های جدید هم می‌تواند خیلی زود دوباره ملالت‌بار شود.کی‌یرکگور، فیلسوف دانمارکی، می‌گوید: ملال را نمی‌توان با یافتن زندگی‌ای تازه درمان کرد، برعکس، ملال فقط با عمیق‌تر شدن در زندگی‌ای که همین الان داریم تسلی می‌یابد.، اولین‌بار که زندگی را ملالت‌بار می‌یابیم، نشانۀ این است که دنبال شادی‌‌های جدید می‌گردیم. او نام این دوره را «مرحلۀ زیبایی‌شناختی زندگی» می‌گذاشت و آن را مخصوص دورۀ نوجوانی می‌دانست.اما برای اکثر انسان‌ها، این دورۀ تجربه و مصرف، گذراست و بعد از مدتی خودش ملال‌آفرین می‌شود. طوری که از خودمان می‌پرسیم: «همه‌اش همین بود؟» اینجاست که وارد «مرحلۀ اخلاقی» زندگی می‌شویم. در این مرحله، تعهدات بلند‌مدت و رابطه‌های عمیق و پایدار را می‌پسندید و ارزش چیزهای جدید در چشمتان کم می‌شود. این مرحله عمیق‌تر و بهتر است، اما باز هم عده‌ای را خسته و ملول می‌کند. آن‌ها با وجود اینکه پیوندهایی عمیق و معنادار دارند، دنبال چیزی باز هم عمیق‌تر هستند. کی‌یرکگور می‌گوید این مرحله، مرحلۀ دینی زندگی انسان است که در آن به جست‌و‌جوی هدف یا غایتی متعال هستیم.

«نگرانی درباره آینده و احساس بی‌آیندگی» سومین دغدغه اجتماعی جامعه ایران در سال 97 بوده است. این نتیجه‌ای است که مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری در گزارش «آینده‌پژوهی ایران» سال 97 منتشر کرده است.

وزیر بهداشت با تاکید بر لزوم ایجاد فضای شادی و نشاط در کشور، گفت: برخی با کج سلیقگی سعی در ایجاد فضای غم و اندوه و سرخوردگی در جامعه دارند و سعی می‌کنند صحبت‌های بنده مبنی بر ایجاد فضای شاد را با برداشتی نادرست منتشر کنند.

جامعه ایرانی ناامید است. این جمله را این روزها زیاد می‌شنویم و می‌خوانیم. «امید اجتماعی» مفهومی است که به محور نشست‌ها و هم‌اندیشی‌های مختلف تبدیل شده است. از رئیس‌جمهور گرفته تا نمایندگان مجلس «امید» را دغدغه خود می‌دانند و می‌کوشند «دستوری» آن را احیا کنند. تحلیلگران و اندیشمندان حوزه‌های مختلف نیز قلم به دست گرفته‌اند و تلاش می‌کنند با واکاوی علل ترویج و تشدید ناامیدی، برای جان بخشیدن دوباره به امید به یاری حکمرانی بیایند. تب ناامیدی اما، رو به روز تندتر می‌شود. اختلاف‌نظرها هم کماکان پابرجاست.

وزیر ورزش و جوانان گفت: با هماهنگی معاونت امور جوانان، استانداران، مدیران کل استانی، تاکنون ۱۲ خانه جوانان در کشور ایجاد شده و تا پایان دولت یازدهم ۱۹ خانه جوانان دیگر راه اندازی خواهد شد.