یکی از درد‌های بد مدیران اجرایی کشور، اعتیاد به مدیریت است. اعتیادی که علل آن را در مزایای آن و همچنین ضعف حوزه نظارت و مطالبه گری دانست. شاید به طنز بتوان گفت که سخت‌ترین عمل جراحی در ایران، کندن مدیران اجرایی، از صندلی ریاست است!

به زودی موازی با تحولات دیجیتال، یک انقلاب سازمانی شکل می‌گیرد که نحوه عملکرد شرکت‌ها را هم تغییر می‌دهد و شرکت‌هایی که نتوانند خودشان را سازگار کنند، سهم بازارشان را از دست می‌دهند. این تحول یعنی «بازگرداندن مدیران به کار.» درست است که بیشتر مدیران در مقایسه با گذشته زمان و تلاش بیشتری صرف می‌کنند، اما ارزشی که ایجاد می‌کنند کمتر است. اینها مدیران سنتی هستند که استراتژی و برنامه تعیین می‌کنند، وظایف کاری را تعریف و تفویض می‌کنند، ساختارهای سازمانی رسمی، فرآیندها و سیستم‌های انگیزشی ایجاد می‌کنند و سپس عملکرد کارکنان را در برابر این ساختارها و سیستم‌ها می‌سنجند. اما چنین مدلی فقط در محیط‌های ساکن و ثابت می‌تواند خوب باشد. در محیط‌های کسب‌وکار امروز که پیچیدگی زیادی دارند، این مدل ناکارآمد است.

در حقیقت درک و فهم مدیریت کار ساده‌ای نیست. حتی هنگام همکاری با مدیران موفق هم نمی‌توان شناخت کلی نسبت به آنها پیدا کرد زیرا آنها اغلب جزئیات کارهای مدیریت را در اختیار دیگران قرار نمی‌دهند. مدیران مقتدر و بلند‌پرواز با کشف خصوصیات و استعدادهای خاص در کارمندان و یادآوری موارد مهم و راهنمایی، آنها را به افراد کارآمدتر تبدیل می‌کنند.

عنوان بزرگترین معدن منگنز خاورمیانه تنها گوشه‌ای از عظمت این نعمت خدادادی است که برای هر که آب داشت برای کارگرانش نان نداشت، کارگرانی که ماه‌هاست دست خالی شرمنده خانواده‌های خود هستند.