چند روز قبل از شروع حملات ۲۳خرداد/۱۳ژوئن اسرائیل به ایران، اخبار حکایت از آن داشت که ترامپ و نتانیاهو گفتگوی تلفنی پر تنشی پیرامون جنگ غزه و حمله به ایران داشتند و اختلافات بین رئیس جمهوری آمریکا و نخست وزیر رژیم صهیونیستی وجودداشته که بعدا گفته شدخبری پوششی برای غافلگیری و فریب ایران بوده وبرخلاف همیشه، این بار برای اولین مرتبه،دفتر نتانیاهو از تکذیب اختلاف نظر بین نتانیاهو و ترامپ بر سر حمله احتمالی خودداری کرد تا با این ترفند رسانه‌ای برای گیج کردن ایران، تزریق حس ایجاد شکاف بین طرفین کند و به غافلگیری و کاهش سطح هشدار ایران کمک کرده باشد. حمله اسرائیل ساعاتی بعد از پایان مهلت ۶۰روزه ترامپ به ایران در مورد مذاکرات هسته ای آغاز شد. از انگیزه های اصلی این حمله می توان به موارد مقابل اشاره داشت. انحراف توجهات جهانی از جنگ غزه و بیش از ۲۰ماه جنایت ، متوقف کردن هر نوع معامله و توافق دیپلماتیک بین ایران و آمریکا و دیگر کشورهای غربی، مانور قدرت و اعلام این موضوع که «ما می‌توانیم هر کاری که می‌خواهیم،​​هر زمان که بخواهیم و در هر جا که بخواهیم، انجام دهیم.» ، ضربه زدن به نظام مستقر در ایران تا سرنگونی و ایجاد بی ثباتی و تنش در کشور ، کسب مشروعیت داخلی نتانیاهو ، تمایل نتانیاهو برای شعله‌ور نگه داشتن جنگ در منطقه برای نجات خود از مخالفت های داخلی و اتهامات مختلف ، فرصت عملیاتی تاریخی برای تحت الشعاع قرار دادن و به فراموشی سپردن شکست عملیات ۷اکتبر۲۰۲۳و جنگ ناموفق ۲۰ماهه در غزه ، بهره گیری تاریخی از ضعف متحدین ایران در منطقه .

با آغاز به کار دولت ترامپ در ۲۰ ژانویه ۲۰۲۵، حمایتهای آمریکا از اسرئیل شکل جدی تری نیز به خود خواهد گرفت و این به معنای تنگ تر شدن حلقه محاصره در اطراف محور مقاومت خواهد بود. بر این اساس سؤال جدی و کلیدی در مقطع کنونی این است که جمهوری اسلامی ایران باید چه استراتژی‌هایی در قبال وضعیت جدید منطقه اتخاذ کند که بتواند به خوبی پاسخگوی تحولات اخیر رخ داده باشد؟ آنچه مسلم است، تجدید قوای ایران و جبهه مقاومت جز از طریق مهار نتانیاهو و ترامپ، ایجاد شکاف و اختلاف بین این دو، آرام سازی فضا، کاهش تنشها و ایجاد رونق اقتصادی در منطقه امکانپذیر نیست و همه اینها نشان دهنده این است که بعد از مدتها دیپلماسی باید بار دیگر هنر خود را نشان دهد.

هادی خسروشاهین، روزنامه‌نگار و پژوهشگر روابط بین‌الملل معتقد است که «تمام توجه یا بخش قابل توجهی از سیاست خارجی ترامپ در دولت دومش متوجه چین خواهد بود؛ بنابراین موضوع اصلی سیاست خارجی ترامپ نه منطقه ما، نه ایران و نه حتی مناقشه اسرائیل - فلسطین و ایران – اسرائیل است. این‌ها موضوعات ثانویه قلمداد می‌شوند و درجه بعدی اهمیت قرار می‌گیرند.». در نقد این تحلیل باید بیان داشت که دولت‌ها بشکل خطی فکر نمی‌کنند. تحلیل‌ها برخلاف گذشته تابع رویکرد راهبردی و سناریو سازی نبوده (توان ما- توان آن‌ها یا ما-آنها-محیط)، بلکه رویکرد گیم تئوری دارند. در تئوری بازی محوریت بر ایجاد ماتریکس‌های هم بند قرار دارد، لذا اولویت بخشی به یک مسئله در معنای در حاشیه قرار گرفتن سایر مسائل نیست. بلکه با وادار سازی چند مولفه‌ای و چند سطحی، نتایج و پیامد‌های متاثر کننده دنباله گیری می‌شود.

سیاست‌های غیرقابل پیش‌بینی و غالباً شخصی‌گرایانه دونالد ترامپ ممکن است هم در عرصه داخلی و هم در سطح جهانی بی‌ثباتی بیشتری ایجاد کند. سیاست خارجی ترامپ احتمالاً بر تهدید منافع اتحادیه اروپا، تشدید رقابت با چین و کاهش حمایت‌ها از اوکراین متمرکز خواهد شد. در عرصه داخلی، تداوم سیاست‌های تفرقه‌افکنانه و تلاش برای تمرکز قدرت، جامعه آمریکا را بیش از پیش دو قطبی کرده و زیرساخت‌های دموکراتیک آن را تضعیف خواهد کرد.

روز قدس امسال در اوج نگرانی‌های اردوگاه آمریکایی – صهیونیستی فرا رسیده است.آنها با طرح موضوعاتی نظیر معامله قرن تلاش دارند نبض کشورهای اسلامی را در مورد تلاش‌های آمریکا برای حذف آرمان فلسطین بسنجند.

دونالد ترامپ حاکمیت این رژیم بر بلندی‌های جولان اشغالی را به رسمیت شناخت و بیانیه ریاست جمهوری برای به رسمیت شناختن الحاق جولان به اسرائیل را امضا کرد.

رئیس‌جمهور آمریکا روز دوشنبه با امضای فرمانی حاکمیت رژیم صهیونیستی بر بلندی‌های جولان اشغالی را به رسمیت شناخت.

نخست‌وزیر رژیم اشغالگر، خیلی زودتر از حد انتظار به اظهارات تحریک‌آمیز ترامپ و خوش‌رقصی او برای صهیونیست‌ها واکنش نشان داد.