همه مردها و زن‌ها سیاه پوشیده‌اند. خیلی از زن‌ها گونه‌های‌شان را خراشیده‌اند. بعد از دوسال دوباره می‌بینم‌شان. در «سیاه‌دره» نهاوند. آن موقع ورد زبان‌شان این جمله بود: «روستایمان دارد جان می‌دهد.» این روزها اما می‌گویند روستای‌شان حال و روز بهتری دارد اگرچه غمگینند.

تا چشم کار می‌کند، غبار است و غبار. آلونک‌های گلی را با گونی و پلاستیک ایمن کرده‌اند، برای فصل سرما. صدای غریبه را که می‌شنوند، یکی یکی سر از آلونک‌ها بیرون می‌آورند و دنبال غریبه تازه‌وارد راه می‌افتند؛ به امید آنکه کمکی از راه رسیده باشد.