حدود سه دهه می‌شود که هر بار درباره‌ی کمدی در محصولات سینمایی و تلویزیونی ایران صحبت می‌کنیم، نام مهران مدیری به‌عنوان چهره‌ای تاثیرگذار به میان می‌آید که تاثیر ساخته‌ها و حضور شخص او حتی از فرهنگ‌عامه نیز فراتر رفته است. در میان کمدی‌هایی که مدیری ساخته، سریال «قهوه تلخ» نمونه بحث‌برانگیز و ویژه‌ای است؛ فراتر از این که اولین تجربه او خارج از چارچوب تولید رسانه ملی به‌حساب می‌آید و در شکل اجرا نیز با سلیقه و الگوی موجود در دیگر سریال‌های او تمایز آشکاری دارد، تفاوت اصلی «قهوه تلخ» در رویکرد طنزآمیز و نگاه رندانه به موقعیت و جایگاه شخصیت‌های داستان است.

ناسزاگرفتن به متخصصین امروز بیش از یک واقعیت اجتماعی نوعی از ابزار است برای کسب شهرت و البته حتی تفاخر!

اگر فردا یا نهایتا پس فردا خبر و عکس آوارگی و ویلچر نشین شدن او هم منتشر شد، من یکی توان نگریستن به خود را در هیچ آینه‌ای ندارم.

یکی از گله‌مندی‌های عمومی، بیش از آنکه تعداد و تعدد کارمندهای جزء باشد وجود «بیخودی‌الملک»های وطنی است که مشخص نیست دقیقاً در این کشور چه می‌کنند اما حقوق‌های درشت می‌گیرند.

رفتار مهران مدیری نشان داده است که بر اساس مناسبات زمانی جهتگیری سیاسی خود را مشخص می کند؛ تلویزیون را بایکوت می کند، اما با اولین احساس خطر، ابایی از آشتی مجدد ندارد. گاهی دو برنامه خود را به دو معاون روحانی می دهد؛ اما گاهی هم با برخی متلک پراکنی ها، تلاش می‌کند خود را منتقد دلسوز نشان دهد.