از دوره ساداتی نژاد تا زمان حاضر، صحبت از اجرا و پیاده سازی الگوی کشت است. الگویی که حتی مبنای نظری آن فاقد انسجام بوده و صرفا در حد یک نوعی ایده پردازی می تواند قابل قبول باشد. بخش کشاورزی از نظر مالکیت خصوصی بوده و مداخله در آن می بایست با اهرم های غیرمستقیم تعرفه ای و مشوق های گوناگون، صورت پذیرد. وزارت جهادکشاورزی برای بحث نکاشت ، بودجه لازم را اختصاص نداده، کاداستر برای بخش های زیادی از کشور( زمین های خرده مالکی) تعریف نشده ، نظام بهره برداری غالب در تعامل با الگوی کشت قرار نگرفته و ..... . در این شرایط، احتمالا گرایش ابلاغی الگوی کشت، به سمت ممانعت دستوری از کشت برخی محصولات آب بر نظیر برنج در استان های جنوبی و مرکزی ایران، گرایش پیدا می کند. وقتی دستگاه های نظارتی در خواب تشریف دارندف طبیعی است که دستگاه های اجرایی ، با رویکرد تقلیل گرا( شیر بی یال و دم و اشکم) وارد میدان می شوند و از خود رفع تکلیف می کنند.