محیط زیست ایران در ۴۰ سال گذشته به بهانه توسعه اقتصادی، صنعتی و معدنی، قربانی شده و ما مانده‌ایم و محیط زیستی آسیب‌دیده و کشوری که توسعه در آن صرفاً در حد مبحثی تئوریک بوده است. اقتصاد ایران در ۴۰ سال گذشته بر پایه خام‌فروشی بنیان گذاشته شده و جانمایی صنایع ایران بر اساس ملاحظات محیط‌زیستی صورت نپذیرفته است. ناترازی آبخانه‌ها از مرز ۱۵۰ میلیارد متر مکعب در سال هم گذشته یعنی اینکه ایرانیان ۱۵۰ میلیارد متر مکعب بیش از آنچه وارد سفره‌ها شده برداشت کرده‌اند. این آمار ۱۴۰۲ بود و متاسفانه مطابق گزارش شرکت منابع آب سالانه ۴.۴ میلیارد متر مکعب بر این ناترازی اضافه می‌شود. این ناترازی می‌گوید زمین با شیب و شتابی دمادم، فزاینده و نگران‌کننده در حال فرو رفتن در فلات ایران است. تمام ساخت‌وساز‌هایی که ما روی این زمین می‌کنیم بر اثر این زلزله خاموش (فرونشست زمین) می‌تواند به‌شدت متاثر شود. بسیاری از جاده‌ها، خطوط آهن، مسیر‌های مواصلاتی، لوله‌های آب و گاز و همچنین خطوط استراتژیک نیروی ما به همراه مراکز بزرگی از جمعیت و سکونتگاه‌هایی که در حوزه باستانی بسیار راهبردی هستند متاثر شده‌اند. در حال حاضر بخش‌هایی از اصفهان مانند خانه‌ها، ترمینال و مراکز پستی را مجبور شده‌اند خالی کنند. عجیب است که این‌ها دیده نمی‌شود و برای آن‌ها واکنش‌های جدی اتفاق نمی‌افتد. سالانه ۱۱.۲ میلیارد برای درمان بیماری‌های ناشی از آلودگی هوا باید هزینه کنیم و خسارت‌های آلودگی هوا به چند برابر بودجه وزارتخانه آموزش و پرورش رسیده و این ابعاد دیگری از این فاجعه است. آمار‌هایی که وزارت جهاد کشاورزی منتشر می‌کند دست کم حاکی از یک میلیارد تن در سال فرسایش بادی و همین مقدار هم فرسایش آبی است که این آمار‌ها را خیلی از متخصصان خوش‌بینانه تلقی می‌کنند و فکر می‌کنند آمار‌های اصلی بالاتر باشد. در کنار این مسائل ماجرای پساب و پسماند و آب خاکستری و فاضلاب و معضلی که در حوزه زباله الان با آن درگیر هستیم را هم باید اضافه کرد.

با توجه به این‌که ایران در منطقه خشک و نیمه‌خشک واقع‌شده و میزان بارندگی در آن از متوسط جهانی کم‌تر است؛ مشکل کمبود آب به‌طور یقین حادتر بوده و ضروری است تا تدابیر لازم جهت پیشگیری از مشکلات فراروی آینده اندیشیده شود

فرسایش خاک به عنوان پدیده نگران کننده طبیعی و محیط زیستی سال‌های اخیر گلستان، در نتیجه گستره تخریب‌های انسانی و تقویت عوامل طبیعی، آرام و بی سر و صدا موجب فرسودگی و از بین رفتگی مداوم خاک شده و در حال تبدیل شدن به چالش جدی این استان است.

مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری از افزایش 30 درصدی فرسایش بادی ناشی از تغییر اقلیم، کاهش بارندگی‌ها و خشکیدگی تالاب‌ها خبر داد و گفت: این مساله مهم خسارت‌های زیست محیطی و اقتصادی به کشور وارد می‌کند.

همگان وقوف دارند شرایط ایران در حوزه‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی بسیار خطیر است. پرسش بنیادین این است، چرا در چنین وضعی قرار گرفته و چرا چشم‌انداز روشنی برای خروج از تنگنا روبه‌رویمان نمی‌بینیم؟ روبه‌رو شدن ملت‌ها با موقعیت‌های پرمخاطره پدیده نادری نیست. جوامع مختلف از جمله ایران آن را در زندگی تاریخی خود آزموده‌اند، فراز و فرود‌ها دیده‌اند و راهکارهای متفاوتی را تجربه کرده‌اند.

فرسایش خاکی که یکی از مهم‌ترین عناصر حیات است، نه تنها سبب فقیر شدن سطح زمین و متروک شدن مزارع می‌شود، بلکه خسارات جبران‌ناپذیرطبیعی و انسانی دیگری را نیز در پی دارد؛ خطری که زنگ هشدار آن در استان اردبیل در حال نواخته شدن است.

عضو هیأت‌رئیسه فراکسیون محیط‌ زیست و توسعه پایدار مجلس: بیابان‌زایی در بیش از 100میلیون هکتار از اراضی کشور ازجمله پیامدهای تخریب خاک است.

بهره‌برداری نامناسب از آب‌وخاک پدیده بیابان‌زایی در کشور را تشدید کرده به‌طوری‌که ۳۰۰ هزار هکتار از اراضی گلستان در معرض بیابانی شدن است اما برنامه مدونی برای مقابله با بیابان‌زایی نداریم.

رئیس سازمان حفاظت محیط زیست گفت: چون برای توسعه کشور به ویژه پس از پیروزی انقلاب راهبرد نداشتیم و برنامه ها نیز به هم پیوسته و در راستای پیشرفت پایدار نبود از جوامعی به شمار می رویم که محیط زیست ما حال و روز خوبی ندارد و به شدت در معرض فرسایش و تهدید است.

تنگه چاهکوه را یکی از عجایب هفت گانه قشم می دانند؛ پدیده ای طبیعی که در میان رشته کوه‌های سنگی بخش جنوبی زاگرس، خانه کرده. باید ۷۰ کیلومتر از شهر قشم فاصله گرفت تا به این ‌تنگه اسرارآمیز رسید.

رئیس سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور گفت: تاکنون در سه میلیون هکتار از اراضی کشور طرح آبخیزداری انجام شده و این مقدار تا پایان برنامه ششم باید به ۱۰ میلیون هکتار افزایش پیدا کند.

تلاش‌ها براي مهار بيابان ‌زايي در ايران از نيم قرن گذشته آغاز شده است. دهه 20، آغاز مبارزه با گسترش بيابان در ايران است که به سبزوار و خوزستان بازمي‌گردد.

چهارمحال و بختیاری با فرسایش ۲۰تن خاک در هکتار سالیانه بالاترین نرخ فرسایش خاک را در کشور به خود اختصاص داده و این امر بحران جدی برای این استان به شمار می رود.